Οι Uriah Heep είναι μια από τις λίγες μπάντες, που παρά το γεγονός πως πλησιάζουν τον μισό αιώνα ύπαρξης, δεν επαναπαύονται στις δάφνες του παρελθόντος, δουλεύουν σκληρά και μεθοδικά και καταφέρνουν να παραμένουν στον αφρό της ευρύτερης rock σκηνής με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Είναι αυτή η αγάπη τους για τη μουσική, αυτή η μαγική διεργασία της έμπνευσης και της σύλληψης νέων ιδεών που τους οδηγεί, και είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν κάθε νέα τους δουλειά άξια αναφοράς και τους καθιστούν πρότυπο για όλους όσους ασχολούνται με τη μουσική. Ο νέος τους δίσκος “Outsider” καλείται να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε το αρκετά επιτυχημένο “Into The Wild” του 2011, και τα καταφέρνει περίφημα. Η αλλαγή μπασίστα δεν δείχνει να επηρεάζει την μπάντα, αφενός γιατί ο νεοεισελθέντας Davey Rimmer είναι εξαιρετικός μουσικός, αφετέρου γιατί για άλλη μια φορά, την σύνθεση έχει αναλάβει αποκλειστικά το ντουέτο Box/Lanzon. Τα τύμπανα του Russell Gilbrook ακούγονται λίγο πιο επιθετικά, δίνοντας περισσότερη ενέργεια στο τελικό αποτέλεσμα ενώ το τέρας της φύσης που ακούει στο όνομα Bernie Shaw, κατατροπώνει το πέρασμα του χρόνου, με ερμηνείες και ποιότητα φωνής που θα ζήλευαν πολλοί μικρότεροι σε ηλικία τραγουδιστές. Η παραμονή του Mike Paxman στην καρέκλα του παραγωγού, εξασφαλίζει ξανά έναν εξαιρετικό ήχο που ακούγεται αρκετά ζεστός και γεμάτος. Όσο αφορά τα τραγούδια, δεν σηκώνουν πολλές αναλύσεις. Το ύφος και το παίξιμο της μπάντας είναι συγκεκριμένο εδώ και δεκαετίες και είναι η ποιότητα των εκάστοτε τραγουδιών που αλλάζει χαρακτηρίζοντας κάθε δουλειά τους περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένη. Χωρίς υπερβολή πάντως, ο δίσκος είναι γεμάτος hits για όλα τα γούστα. Γρήγορα και επιθετικά όπως το ομώνυμο, το πωρωτικό “Rock The Foundation” και “Jessie”, το “One Minute” που είναι βγαλμένο από τα πρώτα χρόνια της δισκογραφίας τους, είναι δείγματα μόνο από το πόσο καλός είναι συνολικά ο δίσκος. Το “Outsider” είναι δίσκος που αν είχε κυκλοφορήσει δύο δεκαετίες πριν, θα θεωρούνταν σήμερα πιο κλασσικός κι απ’ την Ακρόπολη. Βασικά, όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο πιο πολύ μου αρέσει, αδιαμφισβήτητο δείγμα της ποιότητάς του.
7.5/10
Νίκος Κεφαλίδης
