Εδώ μόνο το εξώφυλλο να δεις καταλαβαίνεις σε γενικές γραμμές περί τίνος πρόκειται. Η κλασική φιγούρα ενός metalhead που στο ένα χέρι έχει την σημαία της Αγγλίας και στο άλλο μία ηλεκτρική κιθάρα… εμένα τουλάχιστον μου μυρίζει από χιλιόμετρα Maiden στην εποχή του Killers, μόνο ο Eddie λείπει! Να μία συλλογή λοιπόν αφιερωμένη σε μία σταθερή αξία, το αγνό, κλασικό, old school heavy metal. Αποτελείται από δέκα κομμάτια, από δέκα διαφορετικές νέες μπάντες. Άλλα πολύ καλά, άλλα λιγότερο καλά. Οι επιρροές τους διάφορες… από Iron Maiden, την εποχή του Di Anno, αλλά και του Dickinson, Judas Priest, ιδιαίτερα στα πρώτα τους βήματα, Tokyo Blade, Diamond Head, Sortilege κλπ. Είναι ότι πρέπει για τους λάτρεις του είδους που θέλουν να ακούσουν κάτι νέο, πέρα από τις συνηθισμένες μπάντες. Αυτό που χρειάζεται μόνο αν το ακούσετε είναι να δείξετε λίγη υπομονή, γιατί ίσως να σας εκνευρίσει το γεγονός ότι κάποια από τα κομμάτια θυμίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό γνωστά και αγαπημένα σας τραγούδια. Δεν χρειάζεται καν να μπω στον κόπο να σας πω σε ποια αναφέρομαι, θα το καταλάβετε πολύ εύκολα. Όπως και να ‘χει είναι καλό να υπάρχουν νέες προσπάθειες, γιατί στην ουσία αυτές κρατάνε το είδος ζωντανό, όμως είναι ανούσιο να βασίζονται με τόσο οφθαλμοφανή και προκλητικό τρόπο σε γνωστά και χιλιοπαιγμένα (ιερά θα έλεγα!) riffs. Πάντως αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας και να ξεχωρίσετε τα κομμάτια που αξίζουν. Θα βρείτε μερικά μικρά διαμαντάκια κρυμμένα εδώ…
7/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
