Νέο αίμα στο χώρο οι Βρετανοί Kreek, οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2019 και μας παρουσιάζουν ήδη το πρώτο τους full-length album. Αφήνω στην άκρη το αστείο όνομα, το αστείο λογότυπο και το ακόμα πιο αστείο εξώφυλλο επειδή έχω κουραστεί να πιάνω το φτυάρι με το παραμικρό. Πάμε στο ζουμί.
Οι Kreek παρουσιάζονται σαν το νέο συγκρότημα του τραγουδιστή Antony Ellis, ο οποίος υπήρξε στους Bigfoot, τους οποίους για κάποιο λόγο έπρεπε να ξέρουμε. Σύντομη ιστορία: δημιουργήθηκαν το 2014, έβγαλαν δύο αυτοχρηματοδοτούμενα EPs και ένα full-length από τη Frontiers. Το 2018 ο Ellis την κάνει με ελαφρά, παίρνουν αντικαταστάτη και όμως αποφασίζουν να διαλύσουν. Έκανα μάλιστα και μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία με τίτλο 2014-2019 Farewell Tour, η οποία πέρασε από…εφτά πόλεις. Δε σχολιάζω το ξεκαρδιστικό της υπόθεσης, πάμε παρακάτω.
Kreek λοιπόν. Πέρα από τον Ellis στα φωνητικά, βρίσκουμε τους Nick Clarke και Dan Collict στις κιθάρες, Lee Andrews στο μπάσο και Seb Sweet στα τύμπανα. Το στυλ τους, προφανέστατα, είναι hard rock. Παλιό, κλασικό hard rock. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς κάτι διαφορετικό, χωρίς όμως και κάτι το σπουδαίο για να αφιερώσει κανείς χρόνο. Το μόνο που έκαναν εκτός σχεδίου είναι να ξεκινήσουν το album με το μεγαλύτερο τραγούδι, σχεδόν εφτά λεπτά, το οποίο έχει και μία ελαφρά prog προσέγγιση.
Όσο για τα υπόλοιπα; Δέκα τραγούδια σύνολο έχει το “Kreek”. Τρία τέταρτα διάρκειας. Και δε μου έμεινε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Τα riffs ξεχνιούνται αμέσως. Τα refrains δεν έχουν αυτό που χρειάζονται ώστε να σε ξεσηκώσουν. Και πάνω από όλα αυτά, η παραγωγή είναι κακή. Οι κιθάρες ακούγονται χαμηλά και με περίεργο τόνο. Στα πιατίνια μάλλον έχουν βάλλει κάποιο εφέ και ακούγονται πιο γεμάτα, λες και βγάζουν…ηχώ. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω, είναι μακράν ό,τι πιο άκυρο και εκνευριστικό έχω ακούσει στα drums. Πιο άκυρο και από τους κουβάδες του Ulrich.
Όσο για τον Ellis, που διαφημίζεται κιόλας ως το πρόσωπο που θα τραβήξει τα βλέμματα; Μία απλά καλή φωνή. Χωρίς νεύρο, χωρίς τσαχπινιά, χωρίς κάποια ερμηνεία που θα σου μείνει στο μυαλό. Απλοϊκό και επίπεδο hard rock που ακούγοντάς το αρχίζεις και αναρωτιέσαι τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις για να περάσει η ώρα μέχρι να τελειώσει η ακρόαση. Frontiers, κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτείς και να σταματήσεις να κυκλοφορείς οτιδήποτε σου χτυπάει την πόρτα.
3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
