Η μπάντα που έκανε την εμφάνισή της το 2007, και που με ένα καταπληκτικό “Over The Top” πέρυσι έβαλε γερά θεμέλια για το μέλλον, φέτος μας πετάει στα καπάκια το νέο της δεύτερο album. Αυτό που συμβαίνει με τους White Wizzard είναι ανεπανάληπτο. Κατάφεραν μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο να μας προσφέρουν δύο δισκάρες. Στον πρώτο, παρουσίασαν μία λίγο πιο μοντέρνα εκδοχή του N.W.O.B.H.M. με βασικές επιρροές από Iron Maiden, Omen, Saxon, Agent Steel και πολλούς άλλους. Το πείραμα προφανώς πέτυχε. Η έμπνευση για καινούργιο υλικό μετά ήρθε από μόνη της. Το “Flying Tigers”, εν μέρει, συνεχίζει εκεί που είχε σταματήσει ο προηγούμενος δίσκος. Τα αρχικά λεπτά της ακρόασης με τα “Fight To The Death” και “West L.A. Nights” δείχνουν ότι οι Αμερικάνοι συνεχίζουν με την ίδια “classic heavy metal” φόρμουλα, με τη μόνη διαφορά να εντοπίζεται σε ένα ελαφρώς πιο επιθετικό ύφος στις κιθάρες. Στο “Starchild” φαίνεται καθαρά το πόσο δουλευταράδες ήταν όλο αυτό τον καιρό στο σανίδι, αφού καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μία άκρως επαγγελματική και ώριμη σύνθεση. Ωριμότητα που συνεχίζεται με τα τελείως Maiden-ίστικα “Flying Tigers” και “Night Train To Tokyo”. Μπάσο αλά-Steve Harris και μελωδικές κιθάρες, σε στυλ που μόνο οι ξακουστοί Άγγλοι θα μπορούσαν να σκαρφιστούν. Όταν φυσικά έρχεται η ώρα για τα solos μένεις κάγκελο. Γι’ αυτά και μόνο τσιμπάει άνετα τη μισή βαθμολογία. Τα φωνητικά του Wyatt Anderson αν και επικοφέρνουν (σε φάση Virgin Steele) δεν ενοχλούν ούτε στο ελάχιστο. Αισίως φτάνουμε στα μισά της ακρόασης. Από το σημείο αυτό ξεκινάει το μοίρασμα ανάμεσα σε heavy metal και τεχνική. Εκεί, ας πούμε, που ακούς το απλά δομημένο “Falling Of Atlantis” και το -ούτε τριών λεπτών- “Blood On The Pyramids”, σου σκάει στα ξαφνικά ένα 9λεπτο “Demons And Diamonds” με μία rhythm guitar εισαγωγή τριών λεπτών για να σε αφήσει με μία ευχάριστη έκπληξη. Το παίξιμο του Jon Leon όμως (τόσο στις κιθάρες, όσο και στο μπάσο) σε μερικά σημεία, θα έλεγα ότι μου θύμισε έντονα doom ήχους. Το progressive “Dark Alien Overture” εξελίσσει το Jon σε πρωταγωνιστή και μας εισάγει στο μοναδικό μέτριο τραγούδι του δίσκου, “War Of The Worlds”. Η ακρόαση έλαβε τέλος υπό τους ήχους του “Starman‘s Son”, ένα κομμάτι που αν και διαρκεί 6 λεπτά, ωστόσο η ουσία έρχεται από το τέταρτο και μετά. To “Flying Tigers” δε θα αφήσει κανένα μεταλλά παραπονεμένο, καθώς περιέχει όλα αυτά τα κλασικά heavy στοιχεία που λατρέψαμε στα 80′s. Αν με ρωτούσαν αυτό ή το “Over The Top” θα τους έλεγα αυτομάτως και τα δύο. Μιας και θα τους δούμε support στην επερχόμενη περιοδεία των Iced Earth στη χώρα μας, οι απανωτές ακροάσεις των δύο αυτών δίσκων είναι δεδομένες. Ευχόμαστε στους White Wizzard μία ακόμα καλύτερη συνέχεια.
8,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
