Τι άλλο μπορώ να πω για τους συμπατριώτες Universe217 που δεν έχει ξαναματαειπωθεί; Όλοι ξέρουμε το γνωστό doom ύφος που κινείται η μουσική τους και φυσικά την φωνάρα της Τάνιας(ότι και να πω σ’ αυτό το review θα είναι λίγα γι’ αυτό δεν θα γίνω γραφική να την εξυμνήσω αλλά θα αφήσω τους ίδιους να ακούσετε) και δεν αλλάζουν και πολλά στη δεύτερη δισκογραφική απόπειρα τους. Ίσως ξεφεύγουν λίγο από το down – tempo με τραγούδια όπως το Seek και Nothing. Τέσσερα χρόνια περίπου μετά μας προσφέρουν ένα άλλο διαμαντάκι ισάξιο με το ομώνυμο. Πρόσεξα επίσης τη πρόοδο που έχει γίνει στη φωνή καθώς τα φωνητικά είναι πιο καθαρά και υπάρχει καλύτερη άρθρωση και αυτή η σύγκριση γίνεται καλύτερα κατανοητή και στα κομμάτια που υπήρχαν στο ΕΡ, με τίτλο ΙΙ, TV Lovers και Insane. Φαντάζομαι εξού και ο τίτλος του δίσκου Familiar Places. Η καλύτερη στιγμή κατ’ εμέ είναι το Nothing, που έχει γίνει και personal favorite. Αυτό που μου την «έσπασε» λίγο, είναι η διάρκεια. Επτά κομμάτια και ένα hidden(πολύ μπροστά)και μόλις μισή ώρα; Ε, όχι! Θέλω κι άλλο! Αλλά ίσως να το κάνουν για να αφήσουν τα κομμάτια να ξετυλιχτούν καλύτερα στα lives, όπου πολλές φορές τζαμάρουν, ή, αν το πάρουμε πιο καλλιτεχνικά, στο μυαλό του ακροατή. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως αδικούνται στην Ψωροκώσταινα. Να φύγετε κύριοι και κυρία, να πάτε αλλού, δεν σας αξίζει εδώ. Γι’ αυτό, let us drown inside their nothing.
8,5/10
Tένια Λάρδα
