Όταν σκέφτομαι την Τυνησία, μία και μόνο μία μπάντα έρχεται στο μυαλό μου. Οι λατρεμένοι μου Myrath. Δεν νομίζω ότι έχω ακούσει κάτι άλλο από την συγκεκριμένη χώρα, όσον αφορά τη μουσική μας. Έχει έρθει η ώρα όμως να πάρω μια ακόμη γεύση από έναν Τυνήσιο μάγκα, ο οποίος έχει σχηματίσει μια one man band. Και σίγουρα σε ποιο extreme καταστάσεις από τους Myrath.
Οι Brood Of Hatred είναι το πνευματικό παιδί του Muhammed Mêlki, ο οποίος παίζει τα πάντα και συνθέτει τα πάντα στο “Identity Disorder”, χτυπάει 4 χρόνια μετά το ντεμπούτο του “Skinless Agony”, για να μας δώσει μια ακόμη γεύση από την μελαγχολική του διάθεση. Δυστυχώς δεν έχω ακούσει την πρώτη του δουλειά, οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω το “Identity Disorder” με το ντεμπούτο, αλλά τα πράγματα φαίνεται να είναι πολύ εύκολα εδώ.
Το “Identity Disorder” είναι σίγουρα ένας progressive death metal δίσκος, ο οποίος όμως δεν το παρακάνει με την τεχνική πλευρά των πραγμάτων. Αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με μια λέξη το δίσκο αυτό, αυτή θα ήταν το «ταξιδιάρικος». Ο Mêlki έχει την ικανότητα να γράφει “βορβόρικα” τραγούδια, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν εμπορικά, αλλά οι ατμοσφαιρικές και μελωδικές τους εκφάνσεις, τα κάνουν εύκολα να τα ακούσει και ένα απαίδευτο μουσικά αυτί. Το πρώτο όνομα που έρχεται σαν επιρροή στο μυαλό μου, είναι φυσικά οι Opeth, όχι μόνο γιατί τα growls του Mêlki μοιάζουν πολύ με αυτά του Mikael Åkerfeldt (Opeth, ex-Bloodbath), αλλά και γιατί οι εναλλαγές μεταξύ ακραίων στοιχείων και prog ατμοσφαιρικών, είναι πολύ όμοιες με αυτές των Σουηδών.
Τα blast beats δεν λείπουν, ειδικά στα δυο πρώτα τραγούδια του δίσκου “Mist” και “Controlling”, που δεν μου κάνουν και τόσο πολύ εντύπωση. Από το “Feeding The Hunger” και μετά όμως, ο Mêlki δείχνει την μελωδική και την πολύ «οργανωμένη» progressive του πλευρά . Riffs που θυμίζουν μελωδικό death metal και πολλά μελωδικά στοιχεία. Κάπως έτσι προχωράει ο δίσκος, με αποκορύφωμα μάλλον το 13-λεπτο “Bipolar”, όπου η μελαγχολία και η μελωδία, παίρνουν τον πρώτο λόγο, ενώ τα ατμοσφαιρικά σημεία έχουν μπει σε τέτοια θέση που δεν κουράζουν αλλά δίνουν τη σωστή μετάβαση. Αν σου αρέσει αυτό το τραγούδι, μάλλον θα σου αρέσει και όλος ο δίσκος, αφού το “Bipolar”, εμπλέκει όλα τα στοιχεία της μουσικής των Brood Of Hatred. Το “Traces” συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που βλέπουμε και κάποια doom στοιχεία στη μουσική, ενώ το κλείσιμο του δίσκου “Ritual Of Sacrifice”, αφήνει αρκετή μελαγχολία, ενώ μπορώ να πω ότι σε αυτό το τραγούδι έχουμε τα περισσότερα prog στοιχεία, από οποιοδήποτε άλλο.
Η παραγωγή και ο ήχος του δίσκου, δεν είναι καθαρά κάτι που δίνει στο τελικό αποτέλεσμα αυτή τη μελαγχολική τάση που ο Mêlki θέλει να περάσει, αλλά και είναι απαραίτητη σε τέτοιου είδους μουσική. Ακούγοντας το δίσκο, δεν θεωρώ ότι βαρέθηκα ή ότι με πήραν τα χασμουρητά, αλλά όμως δεν μπορώ να πω ότι κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο σε όλη του τη διάρκεια. Οι μεγάλες διάρκειες μπορεί να μην κουράζουν, αλλά σε ορισμένες στιγμές, κάπου τα τραγούδια χάνουν το momentum τους.
Συνήθως τα one man projects, δεν με ενθουσιάζουν, αλλά εδώ ο Mêlki νομίζω ότι τα έχει καταφέρει καλά. Οι εναλλαγές του ατμοσφαιρικού/μελωδικού και του ακραίου metal, έχει πολύ πετυχημένες στιγμές και οι οπαδοί των Opeth σίγουρα θα βρουν πολλά στοιχεία που θα τους μείνουν.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
