Tο nu–metal ήταν κάποτε ένα πρωτότυπο και πολλά υποσχόμενο είδος. Δυστυχώς, μετά και τη δισκογραφική κοιλιά των Korn το είδος αυτό παρήκμασε. Για αυτό το γεγονός δεν ευθύνονται όμως οι Limp Bizkit, όπως γράφεται από πολλούς. Ο πυρήνας του προβλήματος εντοπίζεται σε πιο ανέμπνευστα (αλλά και αστεία) συγκροτήματα όπως αυτοί εδώ. Από τα πρώτα κομμάτια του Superstar Prototype, τα ακούσματα των Cellout γνωστοποιούνται άμεσα. Οι Σουηδοί έχουν μελετήσει καλά τους δίσκους των μοντέρνων σημερινών μπαντών, με πιο πολύ βάση να έχει δωθεί στις μπαλαντοειδείς συνθέσεις των Disturbed και στις τελευταίες γλυκανάλατες Linkin Park κυκλοφορίες (τα πρώτα albums δεν τα αναφέρω, γιατί είναι δισκάρες) ενώ, παρόλο το ευρωπαικό της καταγωγής τους δεν καταφέρνουν με τον ήχο τους να ξεφύγουν από το αμερικάνικο στερεότυπο. Όσο σκληρό και αν ακουστεί, οι Cellout είναι απλά μία μπάντα της σειράς. Είτε θέλετε να το πάμε μουσικά, είτε στιχουργικά. Εφετζίδικα drums και μηδέν lead κιθάρες, προβλέψιμοι όσο δεν πάει στίχοι τύπου “θα μου το πληρώσεις μωρή σκύλα!”, κλασική παραγωγή που ευνοεί τον τραγουδιστή-μορφονιό της μπάντας και 11 κομμάτια που ακούγονται σχεδόν ίδια μεταξύ τους. Αυτή είναι και η τελική εντύπωση που θα σου δώσει το album μετά την ακρόαση. Το Superstap Prototype λοιπόν, δε μας κάνει καθόλου εντύπωση, αφού ουδεμία σχέση έχει με το metal. Αντιθέτως, θα έλεγα πως μας κάθεται στο λαιμό. Παρόλα αυτά, είναι ότι πρέπει για μπόμπιρες και trendy παρέες.
1/10
Χάρης Μπελαδάκης
