Όταν επανακυκλοφορεί ένας δίσκος που πρωτοκυκλοφόρησε το 2016, δύο πιθανότητες υπάρχουν: ή ο δίσκος πούλησε σαν τρελός, έχει ζήτηση και έχει εξαντληθεί ή κυκλοφόρησε μόνο ψηφιακά ή σε CD-R και τοπικά. Φαντάζομαι είναι εύκολο να μαντέψετε ποια περίπτωση έχουμε εδώ και θα σας βοηθήσω λέγοντας ότι το συγκρότημα παίζει death metal και προέρχεται από την Αυστραλία. Να σας δώσω ένα hint ακόμα, το συγκρότημα έχει δύο άλμπουμ (αυτό ήταν το δεύτερό τους) και κανένα από τα δύο δεν κυκλοφόρησε από δισκογραφική.
Κρίνοντας όμως καθαρά με μουσικά κριτήρια, δε βρίσκω το λόγο το συγκρότημα να μη μπορεί να βρει καν δισκογραφική. Και λέω καθαρά μουσικά, επειδή γνωρίζω πως έχοντας την έδρα τους στην Αυστραλία, έχουν αυτομάτως περιορισμένη ζήτηση στον τόπο τους, μιας και η extreme μουσική σκηνή εκεί κάτω είναι πολύ περιορισμένη. Και, εντάξει, δεν είναι ότι παίζουν κάτι που θα σας τινάξει τα μυαλά αλλά έχω ακούσει πολλούς πιο κουλούς και πιο βαρετούς από αυτούς που έχουν δισκογραφικό συμβόλαιο.
Μπορεί να σας ξεγελάσουν λίγο στην αρχή τα πιο αργά του σημεία, που φέρνει το δίσκο να εφάπτεται με το doom/death αλλά πολύ γρήγορα οι ταχύτητες ανεβαίνουν και δεν κατεβαίνουν ξανά. Το ύφος θα σας θυμίσει λίγο Immolation, λίγο κλασικούς Morbid Angel και λίγο Cannibal Corpse, με λίγες τζούρες από black εδώ κι εκεί. Τίποτα το πρωτότυπο προφανώς. Οι συνθέσεις όμως στέκονται καλά και ο δίσκος κυλάει ευχάριστα για τους φανατικούς οπαδούς του είδους, χάρη και στην κάπως μικρή διάρκειά του (σαράντα λεπτά).
Το αν θα πρότεινα το δίσκο σε κάποιον ή όχι όμως, αυτό εξαρτάται καθαρά από τις προτιμήσεις του ακροατή. Αν είστε μεγάλος οπαδός του death και ακούτε πολλούς νέους δίσκους κάθε μήνα, αυτός εδώ είναι must. Αλλιώς, ξεκινήστε πρώτα από τα βασικά, μη λέμε όλο τα ίδια και τα ίδια.
6,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
