Ανέκαθεν έτρεφα μία συμπάθεια για συγκροτήματα που πάνε κόντρα στην εποχή τους. Οι Hessler δεν με κέρδισαν τόσο από τη μουσική τους. Έτσι κι αλλιώς μπάντες που έχουν 80’s αίμα στις φλέβες τους βρίσκεις πλέον πανεύκολα. Όχι, δεν ήταν ο ήχος τους. Αυτό που με κέρδισε είναι το γεγονός ότι τόλμησαν να υιοθετήσουν ένα σχετικά ξεπερασμένο image. Η ιδέα του να επιστρατεύσεις ένα μοντέλο-ξέκωλο για να σου τραγουδήσει τα κομμάτια σου, αποδεικνύεται μία άκρως στρατηγική κίνηση, αφού και θα καλύψει τα κενά της εριστικά σάπιας παραγωγής, αλλά και θα βοηθήσει να αναδειχθεί παραπάνω το όνομά τους, αν και η προσθήκη της στο εξώφυλλο του album είναι κάπως υπερβολική. Η καυτή παρουσία της Lariyah Daniels, μου έφερε στο μυαλό παλιές όμορφες αναμνήσεις από Femme Fatale και Blondie, όχι όμως και Lita Ford όπως έχω δει να γράφουν μερικοί, καθώς εκεί όλα συνθέτονταν από την ίδια. Σαν δίσκος τώρα το “Bad Blood” όπως είπαμε και παραπάνω, δε θα μας προσφέρει κάτι το καινούργιο. Αυτό που μας αρέσει όμως στους Hessler είναι πως διαθέτουν ένα χαβαλετζίδικο και αλήτικο 80’s στυλάκι και ξέρουν πως να το χρησιμοποιήσουν. Φαίνεται άλλωστε και από το ότι να ‘ναι promo video του “Windy City Wild Child”. Δεν περνάμε σε καμία περίπτωση χάλια στην ακρόαση, αν και τα μόλις 7 κομμάτια διάρκειας 28 λεπτών μας αφήνουν λίγο σύξυλους, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε αν τελικά πρόκειται για ένα κανονικό album ή ένα mini-CD. Πέρα από το προφανές underground hit-άκι, αρκετή αίσθηση μου έκαναν και τα “Shark Attack”, “Crash ‘N Burn”, αλλά και κάποιες μεμονωμένες αναλαμπές στα “Kamikazi” και “Scarlett”. Δυστυχώς όμως, τα τελευταία δύο τραγούδια “C’mon” και “Bad Blood” έρχονται στο σημείο όπου έχουν κουραστεί τα αυτιά μας από τον απαράδεκτο ήχο της παραγωγής κάποιου Adam Arling. Ίσως όμως να είναι από αυτές τις κυκλοφορίες που θα εκτιμήσεις περισσότερο αν την ακούσεις μερικές παραπάνω φορές. Εγώ την προσπάθεια μου θα την κάνω. Και στην τελική, αν οι Hessler δεν πετύχουν, η Lariyah θα είναι ότι πρέπει για κουνελάκι του Playboy.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
