Thrash/Death metal από Ελβετία. Το “Inner Decay” είναι το πρώτο full length album της μπάντας. Γενικά αυτή τη φορά δεν βρήκα πολλές πληροφορίες για επιρροές και τέτοια. Δεν υπήρχε info sheet και στην σελίδα στο Facebook δεν υπήρχαν και πολλά να διαβάσω. Να κάνω μια μικρή εισαγωγή για το ότι εδώ μπέρδεψα λίγο τ’ αυγά και τα πασχάλια. Άλλες φορές νόμιζα ότι άκουγα παλιό album των Lamb Of God και άλλες Megadeth. Το ξεπερνάω. Δεν είμαι μεγάλη οπαδός της thrash σκηνής και πριν ακούσω το άλμπουμ περίμενα να ακούσω το κλασσικό, κατά τη γνώμη μου ξερό «του-πα του-α του-πα του-πα» στα ντραμς, θορυβώδεις κιθάρες και φωνή που νομίζεις πως σου φωνάζει ταξιτζής επειδή άργησες στο φανάρι. Για καλή μου τύχη οι Intractable δεν ήταν έτσι. Κάθε κομμάτι είχε τι να δώσει και σαν σύνολο μπορώ να πω πως έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Άξιο προσοχής το “The New Belief” που μάρτυς μου ο Dio, νόμιζα πως ήταν ο Hammet που έπαιζε το κιθαριστικό σόλο. Άλλο highlight του δίσκου, το παιχνίδι μεταξύ αριστερού/δεξιού καναλιού στο “Social Parasite”. Το κάθε κομμάτι σου γεννούσε την ανάγκη να σηκωθείς να χοροπηδήσεις (καλό αυτό). Πέρα από αυτά, όπως έχω πει και σε παλιότερες κριτικές, για μένα μετράει στο τέλος της ακρόασης να είσαι σε θέση να πεις «Ξέρεις, μ’ άρεσε αυτό που πήγαινε έτσι, κι εκείνο το άλλο που πήγαινε κάπως αλλιώς». Οι Intractable μου το πρόσφεραν απλόχερα αυτό. Ακούγοντας το “Solve The Pain” με το καθαρό του μέρος, ήξερες πιο ήταν και σου καρφωνόταν μια χαρά στο κεφάλι. Τα βρώμικα φωνητικά από ένα και σημείο και μετά με κέρδισαν. Στα πρώτα τέσσερα με πέντε κομμάτια, η αλήθεια είναι πως δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον τα βρήκα αρκετά ωμά και ακατέργαστα, κλασσική thrash-o-κατάσταση που έκανε την μπάντα ένα ακόμα παρακλάδι της μάζας. Τελικά όμως με τις συνθέσεις τους και τις μελωδίες (βλ. “Scream For me”) κέρδισαν τις εντυπώσεις και μου έδωσαν κάτι καλό να έχω να συζητάω, ακόμα και με κομμάτια όπως το επιθετικό “The Leaders” (που σε μερικά σημεία νόμιζα πως του τραγουδιστή του έφυγε ο λάρυγγας…) συν ότι το τελευταίο μέρος είχε έτσι μια ανατολίτικη αύρα που μου σηκώθηκε η τρίχα –Ακούστε το και θα με θυμηθείτε – . Εν τέλει, «Το σκοτάδι έπεσε στη βασιλεύουσα» και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου ήταν το τελειωτικό μου χτύπημα. Αυτή η μπάντα από την Ελβετία γράφει το 2013 καλό πολύ καλό metal, σε κάθε περίπτωση άξιο προσοχής. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν death/thrash metal, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ καλό και ώριμο.
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
