Δεν υπάρχει κάτι που να με εκνευρίζει περισσότερο από μικρές μπάντες και καλλιτέχνες που στο promo δεν βάζουν δύο λόγια για τον εαυτό τους, το τι παίζουν κ.λπ.. Γιατί ρε φίλ@ Moxie πρέπει εγώ να ψάξω στο γουγλ να βρω τι είσαι και από πού έρχεσαι; Μετά από κάποια έρευνα λοιπόν, βρήκα ότι οι Moxie And The Nobodies είναι το solo project του (βαθιά ανάσα) σκηνοθέτη, ηχολήπτη, μουσικού, συνθέτη, audio engineer και παραγωγού (ουφ) Evan Kitchener.
Ο Evan Kitchener, λοιπόν, στη μουσική του συνδυάζει διάφορα μουσικά είδη και στις επιρροές του έχει Beck, Ween και Faith No More. Δυστυχώς, δεν ακούω καμία από τις παραπάνω μπάντες, αλλά για να δούμε. Από το πρώτο κομμάτι κατάλαβα ότι θα είναι μια δύσκολη ακρόαση. Pink Floyd-ικός ήχος, αλλά όχι ο progressive ήχος τους. Ο ήχος μετά τα μανιτάρια. Το refrain υπάρχει απλά για να μας ξυπνάει από τον ύπνο των κουπλέ.
Το “Everybody Is Insane” ορκίζομαι ότι είναι κλεμμένο. Είναι Rolling Stones αλλά έχει κολλήσει το μυαλό μου στο ποιο κομμάτι είναι. Ο ήχος cowbell που έχει sample-αριστεί είναι ότι πιο εκνευριστικό, αλλά όχι τόσο εκνευριστικό όσο το ότι δεν μπορώ να θυμηθώ πιο κομμάτι Stones είναι. Το “Dancing In A Nuclear Wasteland” κινείται σε παρόμοια επίπεδα με το πρώτο κομμάτι (“Nigerian Jackpot”) και με κούρασε πολύ γρήγορα. Δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίσω την αναλυτική κριτική, απλά θα προσπαθήσω να ακούσω όλο το album και να βγάλω ένα πόρισμα.
Πέρασαν 30 λεπτά, αλλά νιώθω ότι αν κοιτάξω έξω από το παράθυρο θα έχουμε 2030. Το “Spirograph Sunset” δεν ξέρω γιατί είναι έτσι. Δεν μπορώ και δεν θέλω να κατανοήσω το όραμα του Evan Kitchener, γιατί πραγματικά κουράστηκα πολύ. Ίσως αυτό το album είναι πέραν της δικής μου κατανόησης, αλλά το μόνο που ξέρω, είναι ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ακούσω κάτι τέτοιο και να περάσω καλά.
3/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
