Οι Dream Theater εκτός από μεγάλη μπάντα, είναι και “love or hate” μπάντα. Μπορείς να συζητάς για ώρες για τα άλμπουμ τους και για τις ικανότητες τους σαν μουσικοί. Με τα πρόσφατα γεγονότα όμως το ενδιαφέρον του κόσμου στράφηκε σε θέματα εκτός της μουσικής κάθε αυτής, με τις ευλογίες μάλιστα είτε της μπάντας, είτε του Portnoy. To όλο θέμα κατέληξε να είναι ένα τραγελαφικό γαϊτανάκι χωρίς ουσία, με αποκορύφωμα το τραγικό τύπου reality για τον νέο drummer.
Η οποία επιλογή βρώμαγε από τη πρώτη στιγμή, καθιστώντας το συγκεκριμένο show μια απεγνωσμένη κραυγή για δημοσιότητα. Στα δικά μου μάτια και αυτιά οι Theater εδώ και αρκετά χρόνια είναι μια μπάντα πετυχημένη εμπορικά, αλλά τελματωμένη καλλιτεχνικά. Δεν έχει τη παραμικρή διάθεση προοδευτικότητας, προτιμώντας να ικανοποιεί τον σκληρό πυρήνα οπαδών της με ασφαλή άλμπουμ, αφήνοντας κατά μέρους την πειραματική διάθεση στα αμέτρητα side-projects. Πολλά από αυτά ήταν όντως πετυχημένα, αλλά έφθειραν τη μπάντα συνθετικά.
Ο άλλος παράγοντας που, για μένα πάντα, έριξε τους Theater συνθετικά ένα επίπεδο κάτω φέρνει το όνομα Jordan Rudess. Ένας ομολογουμένως παικταράς, με συνθετική ικανότητα “τυφλοσούρτη”, που γράφει πάνω σε ασκήσεις δεξιοτεχνίας, χρησιμοποιώντας διαρκώς αυτόν τον εκνευριστικό ήχο, δε μπορεί καν να σταθεί δίπλα στον τεράστιο Kevin Moore. Πραγματικά αυτός ο τύπος με το πορτοκαλί μούσι είναι η καταστροφή των Theater. Αφού το καλύτερο άλμπουμ της περιόδου Rudess είναι το “Train of Thought” επειδή πολύ απλά τα πλήκτρα είναι εμφανώς ελαττωμένα.
Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε το “A Dramatic Turn of Events” δεν μου άλλαξε την άποψη για τα παραπάνω. Ένα ακόμα ασφαλές άλμπουμ, καλύτερο από τα δυο προηγούμενα ασυζητητί, αλλά με τον ίδιο ήχο που έχουν εδώ και 10 χρόνια. Έλεος πια. Φυσικά και υπάρχουν καλά στοιχεία μέσα του, αλλά όταν έχεις μεγαλώσει με τα “Images and Words” και “Awake” πάντα περιμένεις το κάτι παραπάνω και όχι μια από τα ίδια. Περισσότερο μου μοιάζει με άλμπουμ ταλαντούχας μπάντας που προσπαθεί να μιμηθεί τους Theater και το κάνει άριστα.
Ο Mangini σαφώς και είναι καλύτερος drummer από τον Portnoy, αλλά δε μου βγάζει κανείς από το μυαλό πως τον επέλεξαν λόγω του μικρού του ονόματος. Τόσα χρόνια η συνήθεια δύσκολα αλλάζει. Εξάλλου ακόμα και αν βάλει κανείς το ‘Dramatic…’ δίπλα σε άλλα prog άλμπουμ που βγήκαν φέτος, διαπιστώνει άνετα πως το καταπίνουν αμάσητο και αυτό είναι τραγικό για τους κάποτε πιονέρους του progressive.
Η τεχνική πλέον κύριοι δεν είναι από μόνη της αρκετή. Η πραγματική ανάκαμψη φαντάζει όνειρο απατηλό πια.
6,5/10
Γιώργος Τσινάνης
[email protected]
