Ίσως ο ορισμός της λέξης αχταρμάς αλλά με την κακή έννοια του όρου. Αυτός ο δίσκος με μπέρδεψε και με προβλημάτισε όσο λίγοι. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Τούτοι εδώ κατάγονται από τον Καναδά, δημιουργήθηκαν το 2003, παίζουν folk metal (ή τουλάχιστον έτσι λένε) και έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους μαζί με αυτόν εδώ.
Μου δημιούργησαν τεράστιο πονοκέφαλο για ένα και μόνο λόγο. Δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να παίξουν. Είναι συγκρότημα της τάξεως του «προσπαθώ να τα παίξω όλα» και εν τέλει δεν παίζουν τίποτα. Σε ένα κομμάτι για παράδειγμα ακούμε ένα ξεκίνημα που θυμίζει heavy rock, στη συνέχεια σπάει σε ένα ακουστικό σημείο (λογικά το folk του πράγματος) για να έρθει από το πουθενά ένα ξέσπασμα με blast beats και σχεδόν black metal φωνητικά για να ολοκληρώσει το πακέτο. Και αυτό είναι ένα κομμάτι. Στον υπόλοιπο δίσκο τα πράγματα περιπλέκονται κι άλλο.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που μου άφησε σαν γεύση το “Trancending The Ruins” είναι ένα συγκρότημα που πασχίζει, μετά από δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, να βρει τον εαυτό του μουσικά και απλά δεν ξέρει τι θέλει να παίξει και τα συνδυάζει όλα. Δε διαφωνώ καθόλου με το να έχουν πολλές και διαφορετικές επιρροές οι μπάντες, ίσα-ίσα το επικροτώ κιόλας και θεωρώ ότι πρέπει να εξελίσσονται. Αλλά όχι αυτό. Άλλο το «συνδυάζω πολλά ακούσματα και το κάνω καλά» και άλλο το «δεν ξέρω τι να παίξω, ας βάλω εκεί πέρα όλα όσα ακούω κι ό, τι γίνει».
Το αποτέλεσμα είναι μια αφόρητη κούραση που δε νομίζω πως υπάρχει συγκρότημα που θέλει να την προκαλεί. Τα κομμάτια τους χρειάζονται ξεκάθαρα πολύ περισσότερη προσοχή από όση τους έχουν δώσει, γιατί είναι λίγο δύσκολο να έχεις προσέξει τα κομμάτια σου κι αυτά να μην έχουν ροή και να κουράζουν στο τρίλεπτο. Πρέπει οπωσδήποτε να προσέξουν αυτό, όπως κι επίσης να κατασταλάξουν στο είδος που τους ενδιαφέρει και στις επιρροές που θα έχουν. Διαφορετικά, ας συνοδεύουν την κάθε τους κυκλοφορία με ένα χάπι για τον πονοκέφαλο.
3,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
