Είναι πραγματικά παράλογο σε πολλές περιπτώσεις, όταν ο λόγος ποιότητα/ αναγνώριση δεν έχει αντίκρισμα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της άδικης πραγματικότητας είναι οι Βρετανοί Threshold. Μια μπάντα που ενώ έχει κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ από το 1993 με κανένα από αυτά να είναι κάτω του 8, μια μπάντα που δεν μιμήθηκε, δεν αντέγραψε, αλλά ακολούθησε το δικό της όραμα, μια μπαντάρα που έχει γράψει ποιοτικότατη μουσική, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ στο βαθμό που της άξιζε. Αδικία; Αστοχία του marketing; Πίστευα ακράδαντα πως με τη προηγούμενη δισκάρα τους, το “Dead Reckoning” του ’07, θα έπαιρναν επιτέλους αυτό που τους άξιζε, δεδομένου και του ποιοτικού κενού που είχαν αφήσει οι Dream Theater. Διαψεύσθηκα παταγωδώς. Το άλμπουμ δεν ακούστηκε πουθενά. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Ο επί 15 χρόνια frontman της μπάντας Andrew “Mac” McDermott, αποχώρησε το 2011 και δυστυχώς τον Αύγουστο του 20111 απεβίωσε από νεφρική ανεπάρκεια. Το κενό κλήθηκε να το γεμίσει μια γνώριμη φωνή, ο πρώτος τραγουδιστής τους, Damian Wilson. Το αποτέλεσμα, για μια ακόμα φορά, υπέροχο. Το March Of Progress συνεχίζει στα γνωστά μονοπάτια των Threshold, βασιζόμενο στην μοναδική ισορροπία μεταξύ δύναμης, τεχνικής και μελωδίας, γεμάτο από ρυθμικά κιθαριστικά μέρη. Ο Wilson δένει ιδανικά με τη μπάντα και τραγουδώντας όλες αυτές τις εθιστικές γραμμές, μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ. Μεγάλη δύναμη των Threshold για μια ακόμα φόρα, είναι τα refrain. Στο οργανικό κομμάτι αποδίδουν αριστοτεχνικά χωρίς να κάνουν κατάχρηση και επίδειξη των ικανοτήτων τους. Καταφέρνουν και ενσωματώνουν αριστοτεχνικά την cheesy μελωδικότητα του AOR στο δικό τους πλαίσιο, εκφράζοντας τη με δυναμισμό. Το άλμπουμ κυλάει νεράκι, δίχως να κάνει κοιλιά δε κανένα σημείο και αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα highlight, θα διάλεγα το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το δεκάλεπτο “The Rubicon”. Οι Threshold μας δίνουν ξανά ένα από τα ποιοτικότερα άλμπουμ της χρονιάς. Σε ένα ιδίωμα που έχει παραγεμίσει από ρέπλικες των Dream Theater, το σεξτέτο από το Surrey είναι μια πραγματική όαση.
8.5/10
Γιώργος Τσινάνης
