Δεν νομίζω να χαροποιεί κανένα ο ξεπεσμός των ειδώλων του. Ομοίως και εγώ, δεν χαίρομαι καθόλου με το πόσο χαμηλά έχει φτάσει ο Mike Portnoy, αλλά ως εδώ! Δεν ξανά ασχολούμαι με τον τύπο γιατί προφανώς τα ‘χει χαμένα και είναι ξεκάθαρο πως οι πανικόβλητες κινήσεις του να ξαναμπεί στο προσκήνιο δεν συγκινούν κανέναν. Αυτό που με ενοχλεί είναι πως τραβάει μαζί του και όσους τον ακολουθούν και ο Russel Allen δε φταίει σε τίποτα. Όταν διαβάζεις για σύμπραξη τέτοιων μεγεθών όπως οι δυο τους, περιμένεις ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές αποτέλεσμα και όχι αυτό το νερόβραστο ξέπλυμα. Επηρεασμένοι από nu metal και neo-rock στυλ Avenged Sevenfold -ρε ζημιά που μας κάνανε οι μύξες- το EP περιέχει 4 τραγούδια, συν τη διασκευή στο ‘Mob Rules’. Τα κομμάτια εκτός από ανέμπνευστα, είναι και τίγκα δήθεν με ένα υποτιθέμενο “in your face” attitude. O Portnoy παίζει τα πιο αδιάφορα τύμπανα που έχει παίξει, ο Allen κάνει ότι μπορεί αλλά δεν το ‘χει- ειδικά με στίχους του τύπου “mothafuckin psychosane” ή τέτοιου χειρίστου είδους αμερικανιές και ο κιθαρίστας νομίζει πως είναι στους G3, σολάροντας διαρκώς με κάθε πιθανό και απίθανο εφέ. Ειδικά αυτό που χρησιμοποιεί σε ένα από τα σόλο του “Psychosane” ακούγεται λες και βιάζουν ένα σκύλο με βρεγμένο γατί. Η μόνη καλή στιγμή είναι το ‘Mob Rules’ και αυτό λόγω των φωνητικών και μόνο. Και το χειρότερο από όλα είναι πως μετά από αυτό θα βγάλουν ΚΑΙ άλμπουμ.
3/10
Γιώργος Τσινάνης
