Δηλώνω εξ αρχής οπαδός της δεύτερης περιόδου των Fates και φυσικά το δίλλημα Arch ή Alder βρίσκει νικητή τον Ray. Εκτιμώ αφάνταστα τα 3 πρώτα τους άλμπουμ, αλλά πιστεύω πως από το “No Exit” και μετά απογειωθήκαν ποιοτικά. Το συγκεκριμένο project έρχεται σε μια περίοδο που οι Fates δεν κάνουν κάτι, ο Alder δραστηριοποιείται με τους Redemption, αλλά είναι γνωστό τοις πάσι πως ο Matheos δε μπορεί να μείνει ανενεργός για πολύ. Πριν οι νοσταλγοί των 3 πρώτων άλμπουμ αναθαρρήσουν και θεωρήσουν δεδομένη την επιστροφή σε επικές συνθέσεις, ας τους προλάβω από τώρα λέγοντας τους να κρατάνε μικρό καλάθι. Το άλμπουμ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το καινούριο Fates μιας και ο Matheos συνθέτει και η υπόλοιπη μπάντα παίζει, συν τον Arch αντί του Alder. Ηχητικά το “Sympathetic Resonance” μπορεί να μπει σφήνα στα “Disconnected” και “FWX”, όντας ο συνδετικός κρίκος που κάνει την μετάβαση από το ένα στο άλλο πιο ομαλή. Ο Matheos σαν συνθέτης δεν με απογοήτευσε ποτέ και δεν περίμενα αυτό να συμβεί τώρα, αντιθέτως μάλιστα θα έλεγα πως διανύει πολύ δημιουργική και ώριμη περίοδο. Τραγούδια πλούσια σε ιδέες, όχι επιτηδευμένα progressive, με απαράμιλλη αισθητική, λιτά αλλά περιεκτικά. Τεχνικά άρτιο, άλλωστε το να έχεις στη μπάντα σου τον Bobby Jarzombek κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, το άλμπουμ είναι ένα άριστο δείγμα ουσιαστικού παιξίματος που ευνοεί την σύνθεση. Ο Arch διατηρεί σε πολύ καλά επίπεδα τη φωνή του, αν και προσωπικά νομίζω πως ακούγεται λίγο επίπεδος για τα τραγούδια. Θεωρώ πως ο Alder με τους φανταστικούς χρωματισμούς του θα έδινε άλλο αέρα στο άλμπουμ. Για όσους από εμάς έχουμε σύνδρομο στέρησης από Fates το “Sympathetic Resonance” είναι μια πολύ μεγάλη ικανοποιητική τζούρα που θα μας γεμίσει μέχρι την κανονική κυκλοφορία τους.
8/10
Γιώργος Τσινάνης
