Dwell – Far Dark Helm (Self Financed)

Όταν λίγα λεπτά πριν έχεις βάλει ν’ ακούσεις το εξαιρετικό “Abhorrence In Opulence” των Ophis και στο καπάκι βάζεις ν’ ακούσεις τον νέο δίσκο των Αμερικανών Dwell, “Far Dark Helm”, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, μιας και το κοινό doom υπόβαθρό τους τους κατατάσσει στην ίδια ομάδα, και χαμένοι βγαίνουν οι δεύτεροι με μεγάλη ευκολία. Αλλά και χωρίς να μπεις σε διαδικασία σύγκρισης, πάλι χαμένοι είναι οι Dwell. Όχι ότι τους λείπει το απαραίτητο εσωτερικό σκοτάδι ή το αίσθημα της απώλειας που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο είδος αφού όπως φαίνεται σε ορισμένα σημεία, και τις ανάλογες μελωδίες έχουν και την αίσθηση της ατμοσφαιρικότητας. Οι μοντερνισμοί των Neurosis ξεγυμνώνονται και παντρεύονται με κάποια πιο παραδοσιακά doom ακούσματα και κλείνονται σε ένα κλειστοφοβικό κέλυφος μαζί με γερές δόσεις ακραίων ξεσπασμάτων και έντονων αλλαγών ταχυτήτων, που άλλες φορές τους βγαίνει και άλλες όχι. Το πρόβλημά τους βρίσκεται κυρίως στον ήχο που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν, ίσως να έχουν παρεξηγήσει τον όρο χύμα, πολλά είναι πιθανά. Γιατί δεν γίνεται να μου πετάς στα μούτρα ένα τόσο άκυρο και φάλτσο σόλο όπως αυτό στο εναρκτήριο “To Scry on Lamentations”, όπως και τα φάλτσα που κάνουν την εμφάνισή τους σε αρκετά άλλα σημεία μέσα στον δίσκο. Νομίζω πως έχουν παρεξηγήσει την έννοια «χύμα παίξιμο» και την έχουν συνδυάσει με τα επιτηδευμένα παικτικά λάθη σε μια προσπάθεια να βγάλουν «άποψη» προς τον ακροατή. Το κρίμα της υπόθεσης είναι ότι έτσι καταφέρνουν να θάψουν ορισμένες πραγματικά εξαίσιες ιδέες και να αδικήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Κι έτσι πάει χαμένο και το υπό άλλες προϋποθέσεις επικό “Far Dark Helm ptII”, παρά το γεγονός πως πρόκειται για το πιο προσεγμένο κομμάτι του δίσκου. Τα hipster σαΐνια και οι φίλοι του post (?!) metal είναι σίγουρο ότι θα το εκθειάσουν μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικό. Η διαφορετικότητα όμως δεν είναι αυτοσκοπός, πρέπει να υπάρχει και μια ποιότητα πίσω απ’ αυτό που δημιουργείς. Ο χρόνος θα δείξει.
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]