Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο να ακούς μια μπάντα από την Εσθονία, πόσο δε μάλλον αυτή η μπάντα να έχει παρουσιαστικό και ήχο με τον αέρα του παλιού και το πεπειραμένου στο είδος άσχετα αν αυτός εδώ είναι ο πρώτος τους δίσκος. Βλέποντας τις live φωτογραφίες που μού ήρθαν στο πακετάκι του promo θα έπαιρνα όρκο πως αυτοί εδώ είναι καμία μεγάλη μπάντα από Νορβηγία/Σουηδία μεριά. Με μέλη τα οποία από ο,τι φαίνεται βρίσκονται στη γύρα καμία δεκαπενταριά χρόνια στη γενικότερη Εσθονική σκηνή, αφού αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως αυτοί εδώ οι τύποι όλα αυτά τα χρόνια έχουν περάσει από όλο το φάσμα του σκληρού ήχου με μία έμφαση, αν θα μπορούσαμε να πούμε στο black metal. Ένας εύστοχος χαρακτηρισμός γι αυτό το οποίο παίζουν είναι το death n roll ή αν προτιμάτε όπως λέει και το metal archives, death metal με punk επιρροές. Εγώ από την άλλη θα σας έλεγα να πάρετε τους Entombed της μεσαίας περιόδου και δίνοντας περισσότερη έμφαση στο υλικό του “Wolverine Blues” και “Morning Star” παρά στη πιο προφανή λύση του “Uprising”, νομίζω πως έχετε μια ικανοποιητική περιγραφή. Αυτό που μου συμβαίνει και με αυτό το δίσκο είναι πως ακούγοντάς τον ξανά μου φαίνεται όλο και καλύτερος. Αυτό συμβαίνει ακριβώς γιατί η μπάντα ,παρόλο που προέρχεται από μια σκηνή με μηδενική παράδοση στον ευρύτερο metal χώρο, έχει μια αισθητική πολύ κοντά σε εκείνη αυτών που δημιούργησαν αυτό τον ήχο, το γεγονός δηλαδή ότι καταφέρνουν να ακουστούν 100% μέσα στη φάση, κάτι το οποίο φαίνεται και από το στήσιμο της μπάντας, καθώς μια εικόνα ισοδυναμεί με περίπου 1000 λέξεις που λένε και οι σοφοί Κινέζοι. Τα riffs τους είναι άμεσα και άκρως αποτελεσματικά/πορωτικά. Οι ρυθμοί είναι mid tempo με κάποιες εξάρσεις οι οποίες σε στέλνουν κατευθείαν στο pit. Το ότι ξανακούγοντας το υλικό, βρίσκω να μου αρέσει ακόμα περισσότερο, σίγουρα έχει να κάνει και με το γεγονός της παικτικής τεχνοτροπίας (είπαμε DNA Entombed) και σε καμία περίπτωση με οποιαδήποτε punk κουλαμάρα. Τα φωνητικά άνετα θα σας φέρουν στο μυαλό τον μεγάλο Lars Goran Petrov. Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά σας είναι πραγματικά εξαιρετικό και δικαιώνει τους δημιουργούς του. Με τα χρόνια νομίζω ότι είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε πάρα τις όποιες εμφανείς αναφορές μπορεί να έχει ένας δίσκος στις αντίστοιχες κορυφές του είδους, αφενός ότι δεν γίνεται κάθε φορά να σκάει μια μπάντα η οποία να ανατρέπει το όλο σκηνικό, αφετέρου μπορούμε ακόμα και έτσι να ξεχωρίσουμε εκείνα τα σημαντικά στοιχεία που δείχνουν την ικανότητα/ταλέντο του εκάστοτε καλλιτέχνη. Ας ελπίσουμε να συνεχίσουν και να μην τους φάει η μαρμάγκα. Φαντάζομαι (γιατί προς το παρόν μόνο αυτό μπορώ να κάνω) τι θα γίνεται από κάτω όταν θα παίζουν.
8.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
