Δεν είχα ξανακούσει μέχρι τώρα την ύπαρξη των Γερμανών Agrypnie, οπότε ψάχνοντας να βρω πληροφορίες για το συγκρότημα βρήκα ότι υπάρχουν από το 2004, αυτό είναι το έκτο album, κινούνται στο χώρο του post-black metal με στοιχεία από progressive, melodic death και gothic και τα μέλη τους είναι ή έχουν υπάρξει μέλη σημαντικών συγκροτημάτων όπως οι Schammasch, Harakiri For The Sky, The Negative Bias και Anomalie. Το κυριότερο, όμως οι κριτικές των προηγούμενων δουλειών τους είναι ανάμεικτες, με τις πιο αρνητικές να τους κατηγορούν για έλλειψη συνεκτικότητας στους δίσκους τους.
Ακούγοντας το album λοιπόν, αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι πολύ εμφανές και μάλλον αποτελεί τον πιο σημαντικό λόγο που το συγκρότημα δεν κατάφερε να ξεχωρίσει στο συγκεκριμένο ήχο. Όλα τα trademark στοιχεία του post-black metal ήχου είναι παρόντα και εμφανή, ο συνδυασμός με τα υπόλοιπα είδη θα έλεγα ότι γίνεται κι αυτός με αρκετά στάνταρ τρόπο, οπότε από τη στιγμή που η μουσική βάση ακολουθεί σταθερά τα τετριμμένα, γίνεται ακόμα πιο εμφανής η έλλειψη συνεκτικότητας στις συνθέσεις και στο σύνολο του δίσκου.
Κι αυτό γιατί όταν έχεις ένα δίσκο που διαρκεί σχεδόν 70 λεπτά, με όλα όσα προαναφέραμε, οφείλεις τουλάχιστον να έχεις συνθέσεις που θα ενθουσιάσουν ή θα κρατήσουν σε εγρήγορση τον ακροατή. Αντίθετα, συνθετικά υπάρχει πολύ μονοτονία και επαναληψιμότητα ακόμα και στα riffs, νομίζω ότι σε κάθε κομμάτι ακούω την ίδια βάση των riffs που χρησιμοποιούνται. Έτσι όμως θάβονται κάποιες καλές ιδέες που υπάρχουν εδώ κι εκεί και οι οποίες αν είχαν χρησιμοποιηθεί σωστά θα είχαμε ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Όταν οι συνθέσεις μοιάζουν να απογειώνονται χάνουν γρήγορα τη δυναμική τους και επιστρέφουν άμεσα σε κοινότυπο χαρακτήρα, κι αυτό ειδικά σε τόσο μεγάλης διάρκειας δίσκο είναι καταστροφή. Είναι αξιοπερίεργο που μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης δε μπορούν ακόμα να αναγνωρίσουν ποιες είναι οι άξιες ιδέες και να τις αξιοποιήσουν επαρκώς.
Δεν υπάρχει τίποτα εξόφθαλμα κακό στο album τεχνοκρατικά, απλά πολλά στοιχεία δεν έχουν αξιοποιηθεί επαρκώς ή και καθόλου, και συχνά κατά την ακρόαση έχεις μεταβάσεις από κούραση, σε ενδιαφέρον, σε ανία και τούμπαλιν. Δε μπορώ να γνωρίζω κατά πόσον αυτό ήταν μειονέκτημα στις προηγούμενες δουλειές τους αλλά μετά από τόσο μεγάλη προϋπηρεσία στο χώρο κάτι τέτοιο είναι ασυγχώρητο, επειδή αυτά είναι λάθη που κάνουν μουσικοί που ξεκινάνε να συνθέτουν για πρώτη και δεύτερη φορά, όχι από βετεράνους που βρίσκονται σχεδόν είκοσι χρόνια στο χώρο.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
