Αυτό που γίνεται το τελευταίο καιρό με την Αγγλία δεν έχει πραγματικά προηγούμενο. Ο Καταιγισμός των κυκλοφοριών που λαμβάνει χώρα στην Death/Black σκηνή του Νησιού δεν έχει προηγούμενο. Αυτό μαζί με το γεγονός της πολύ μεγάλης ποιότητας των κυκλοφοριών που μας έρχονται από εκεί πάνω με κάνει να πιστεύω πως είμαστε μάρτυρες στη δημιουργία ενός νέου πόλου αναφορικά με την Death/Black σκηνή στην Ευρώπη. Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν δίπλα στα πιο παλιά ονόματα της σκηνής Anaal Natharkh, Cruciamentum, Scythian, Dam, Akercocke έρχονται να συναθροιστούν οι νέες δυνάμεις του χώρου δηλαδή οι Grave Miasma, Adorior, Lvcifire, Sheol, Adversary, Antinomian και τόσες άλλες μπάντες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από το underground. Τελευταία αλλά άκρως ενδιαφέρουσα η περίπτωση αυτών εδώ των δύο τύπων που με το λατινογενές όνομα και το σιδηροδρομικό τίτλο, που η αλήθεια είναι ότι προϊδεάζει για intellectual καταστάσεις. Αυτό που μπορώ να σας πω εγώ είναι πως και αυτοί ασχολούνται με την ευρύτερη εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ευρισκόμενοι πάντα εντός του λεγόμενου συνταγματικού τόξου – να μην ξεχνιόμαστε) χωρίς όμως να έχω ακριβή εικόνα για τους στίχους μιας και δεν είναι κάπου, μέχρι στιγμής, διαθέσιμοι. Αναφορικά με το μουσικό κομμάτι στο οποίο και θα ήθελα να εστιάσω εδώ τα πράγματα αποκτούν ένα άλλο, απρόσμενο ενδιαφέρον. Η πρωτότυπη συνταγή της μπάντας περιλαμβάνει αφενός τον ήχο των Darkthrone, με τη διαφορά ότι εδώ κινούμαστε στις καθαρά πιο death metal στιγμές τους, όπως δηλαδή αυτές αποτυπώθηκαν σε δίσκους σαν τα “Total Death”, “Panzerfaust”, και “Goatlord” σε συνδυασμό με μελωδίες που άλλες φορές παραπέμπουν προς Σουηδία μεριά και στο υπέρτατο “Skydancer” των Dark Tranquility και που άλλες φορές (τις περισσότερες) μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια καθώς θυμίζουν εντονότατα τις μελωδίες των Varathron και Deviser. Οι τύποι όμως δεν τελειώνουν εδώ καθώς σε σημεία κάποιες intelligent black metal επιρροές τύπου Thorns ας πούμε, κάνουν απρόσμενα την εμφάνιση τους οδηγώντας πραγματικά τον ακροατή σε ντελίριο ενθουσιασμού. Αν κάποιοι από εσάς ίσως γνωρίζουν τους Whorethorn από το Manchester, να σας πληροφορήσω πως από το 2009 η μπάντα ονομάζεται Inconcessus Lux Lucis με ακριβώς τα ίδια δύο μέλη. Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς λοιπόν είναι η τεράστια εξέλιξη της μπάντας από τις πρώιμες τετρακαναλικές μέρες, σε ένα ύφος που ενώ κρατάει όλη τη βρώμικη “πρωτογονίλα” του παρελθόντος, ενσωματώνει εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που μπορούν να το κάνουν να ακούγεται έξυπνο (intelligent δηλαδή) και την ίδια στιγμή μελωδικό και άμεσο. Αυτή τη φορά δεν θα σας μιλήσω για μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά θα σας φροντίσω να σας υπενθυμίσω ότι εδώ έχουμε μια αξιολογότατη σε όλα κυκλοφορία με στοιχεία τα οποία λίγοι τολμούν να πλησιάσουν και ακόμη λιγότεροι βρίσκουν το τρόπο να τα συνδυάσουν. Αναμφίβολα ο επόμενος δίσκος θα κρίνει πάρα πολλά.
7.5/10
Τάσος Δεληγιάννης
