Δεύτερη δουλειά για τους Αυστραλούς Airbourne. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τους είχα ακούσει με το ‘Runnin’ Wild’, το 2007, με το οποίο μάλιστα είχαν καταφέρει να κάνουν μία πολύ εντυπωσιακή είσοδο στην δισκογραφία. Επέστρεψαν λοιπόν με το ‘No Guts. No Glory.’ για να συνεχίσουν από το ίδιο σημείο που μας είχαν αφήσει με την προηγούμενη δουλειά τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι στην ουσία και εδώ η μπάντα ακολουθεί την κλασική, δοκιμασμένη συνταγή δημιουργίας πιασάρικων κομματιών, που θα ικανοποιήσουν τους fans. Ακριβώς αυτό είναι και το πρόβλημα στην υπόθεση. Οι Airbourne εξακολουθούν να γράφουν μουσική βασισμένοι σε υπερβολικό πιστεύω βαθμό από τις μπάντες που τους επηρέασαν, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα άκρως αναμενόμενα και ανέμπνευστα κομμάτια. Κατά την γνώμη μου είναι απλά μία μπάντα που τύπου ‘Θέλουμε να γίνουμε AC/DC στην θέση των AC/DC!’, πράγμα απαράδεκτο. Ακόμα και οι τίτλοι τους φέρνουν στο μυαλό άλλα κομμάτια. Το θέμα είναι όμως ότι έχουν την δυνατότητα να κάνουν κάτι καλό. Το ‘No Guts. No Glory.’ είναι ένα album που ακούγεται ευχάριστα, δυνατά και σίγουρα σου φτιάχνει την διάθεση. Έχει ωραίες μελωδίες, πιασάρικους στίχους, κομμάτια που σε ξυπνάνε και μία πολύ καλή και προσεγμένη παραγωγή. Ξέρουν καλά την συνταγή τουλάχιστον! Οι fans της μπάντας, θα μείνετε απόλυτα ικανοποιημένοι, ειδικά από την συλλεκτική έκδοση που περιέχει πέντε επιπλέον κομμάτια. Από την στιγμή όμως που πρέπει να βάλω έναν ενδεικτικό βαθμό για τον δίσκο, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι τα κομμάτια είναι κοινότυπα, τόσο από άποψη μουσικής, όσο και από πλευρά θεματολογίας και φυσικά ότι δεν υπάρχει ίχνος προσωπικού ύφους…
6/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
