Για τους Anvil τα χουμε ξαναπεί και τα χουμε ξαναγράψει. Ειδικά μετά το πολύκροτο ντοκιμαντέρ τους, έχουν υπεραναλυθεί σε όλα τα επίπεδα. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Anvil σαν μπάντα έπρεπε να έχουν κερδίσει κάποιες παραπάνω παραγράφους δόξας και αναγνώρισης, ώστε η υστεροφημία τους να είναι αυτή που πρέπει. Αντί λοιπόν η εταιρεία τους να κυκλοφορεί ξανά και ξανά τα άλμπουμ τους για το και καλά «να βάλουμε τα πράματα στη θέση τους», ας τους βγάλει καμιά περιοδεία να γίνει πανικός και οι ίδιοι να δοξαστούν όπως τους αρμόζει. Πάνω στη σκηνή. Είναι πραγματικά κοροϊδία για μένα αυτό που γίνεται και στο κάτω κάτω υποδοχέας των κακεντρεχών σχολίων θα είναι η ίδια η μπάντα. Για όσους δε τους ξέρουν ακόμα ας πάνε να βρούνε τώρα τα 3 πρώτα άλμπουμ για να δούνε τι εστί καναδέζικο ατσάλι. Οι υπόλοιποι αν ενδιαφέρονται να καλύψουν όλη τη δισκογραφία των Anvil, ας γνωρίζουν πως στη προκειμένη περίπτωση έχουμε την ευκαιρία να ξανακούσουμε 4 άλμπουμ τους. Το “Plugged In Permanent” (1996), το “Absolutely No Alternative” (1997), το “Speed Of Sound” (1999) και το “Plenty Of Power” (2001). Και τα τέσσερα είναι του ίδιου επιπέδου, δεν είναι από τα καλύτερα τους, αλλά ούτε και από τα χειρότερα. Έχουν όλα τα γνωστά τους στοιχεία, δύναμη και ταχύτητα, όχι όμως στον υπερθετικό βαθμό των τριών πρώτων. Δείχνουν σημάδια επανάκαμψης αλλά όχι δυναμικού comeback. Από εκεί και πέρα είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα το αν κάποιος επιλέξει να τα τιμήσει.
Plugged In Permanent – 6.5/10
Absolutely No Alternative – 6/10
Speed Of Sound – 7/10
Plenty Of Power – 6.5/10
Γιώργος Τσινάνης
