Πρέπει επειγόντως να βρεθεί κάποιος να σταματήσει τους Arrayan Path πριν μας αποτρελάνουν εντελώς με τα καμώματά τους. Μα τι δισκάρα είναι αυτή πάλι; Μέχρι που σκοπεύουν να φτάσουν; Δε νομίζω ότι θα βρω ποτέ την απάντηση. Απλά στέκομαι σαν χαζός και αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω τη νέα τους κυκλοφορία.
Πες μου απλά πώς να μείνω ανεπηρέαστος και ατάραχος στο άκουσμα των προσωπικών αγαπημένων “Clepsydra”, “Midnight And The First Born Massacre”, “Judas Iscariot” και “Pharaoh’s Wish”; Έντεκα τραγουδάρες, η μία καλύτερη από την άλλη, με μοναδικό προορισμό τον ουρανό. Ηχητικά τώρα, το “IV: Stigmata” κινείται στα κλασικά πλέον Arrayan Path standards, είναι αρκετά πιο σκοτεινό σε σχέση με τον προκάτοχό του “Ira Imperium”, κάτι που φαίνεται από το εξώφυλλο αλλά και στο στιχουργικό κομμάτι όπου τα θρησκευτικά θέματα έχουν πάρει την θέση της ελληνικής μυθολογίας.
Γιγάντιες riff-άρες και πανέξυπνα solos, αξιομνημόνευτες μελωδίες που δημιουργούν μια εκπληκτικά επική ατμόσφαιρα, rhythm section σεμιναριακού επιπέδου αλλά πάνω απ’ όλα η φωνάρα του Νικόλα Λεπτού που συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα για δεύτερη φορά φέτος μετά το εκπληκτικό “Dark Gorgon Rising” των Astronomikon. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο εκτός του ότι η μπάντα για μια ακόμη φορά αποδεικνύει πως διανύει μια περίοδο συνθετικής φόρμας η οποία δεν ξέρω πότε και αν θα σταματήσει.
Το θέμα είναι πως με τέτοιες δισκάρες θα μας απασχολούν για πολύ πολύ καιρό ακόμα και δεν ξέρω πόσο άνετα θα ένιωθαν οι παλιές καραβάνες του power metal (λέγε με Helloween/Gamma Ray) ακούγοντάς τους. Καταθέτω τα σέβη μου για μια ακόμη φορά και υποκλίνομαι στο ταλέντο και την ποιότητά τους. Αναμφίβολα μέσα στις 20 κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε.
9/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[email protected]
