Audio Porn ονομάζεται η μπάντα η οποία μας έρχεται από τον Καναδά με τη δεύτερη κυκλοφορία τους “Midnight Confessions”. Έχοντας σχηματιστεί από τους Azriel St. Michael (φωνητικά), Byron Black (ντραμς) (και οι δύο x-Jezebels Kiss) και τον Jeff Westlake (κιθάρα) των Hydrogyn, έχουν (αν δεν κάνω λάθος) τρία χρόνια ύπαρξης και είναι ένα project το οποίο συμπληρώνεται από τον RC Ricci (μπάσο). Ακούγοντας τους Audio Porn, ο οποιοσδήποτε θα νομίζει ότι είχαν μπει στην κατάψυξη, κάπου στο τέλος του 1980 και απλά τους ξύπνησαν τώρα. Όπως και το ντεμπούτο τους “Jezebel’s kiss” έτσι και στο “Midnight Confessions” οι Audio Porn εμμένουν στο sleaze/ hard rock / AOR, όπως αυτό διδάχτηκε από ονόματα σαν των Bon Jovi, των Stryper ή ακόμα και των Motley Crue. Η μόνη διαφορά με το ντεμπούτο, είναι ίσως ότι τα riffs του Jeff Westlake είναι κάπως πιο σκληρά. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο ο οποίος κυμαίνεται σε στάνταρ κάτω του μέτριου. Δεν μπορώ να καταλάβω την ύπαρξη ενός project το οποίο απλά αναβιώνει ιδέες, οι οποίες έχουν χιλιοπαιχτεί, και μάλιστα πολύ καλύτερα στο παρελθόν. Οι Audio Porn δεν βάζουν σχεδόν κανένα προσωπικό στοιχείο στη μουσική τους ενώ και τα τραγούδια από μόνα τους δεν σφύζουν έμπνευσης και μοιάζουν να γράφτηκαν γρήγορα με σκοπό απλά να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Σε αυτό το αρνητικό προσθέτουμε άλλα δυο. Πρώτα, η “μπουκωμένη” παραγωγή προσπαθεί αποτυχημένα να αναβιώσει το συναίσθημα των ’80s και γενικά με κούρασε προσπαθώντας να ψάξω για λεπτομέρειες που ίσως θα μου άλλαζαν κάπως την γνώμη για το δίσκο. Δεύτερον τα αρκετά άσχημα φωνητικά του Azriel St. Michael, ο οποίος ακούγεται πολύ σφιγμένος και νομίζεις ότι είναι εκτός του στοιχείου του, κάτι που συνέβη και στον πρώτο δίσκο των Audio Porn. Είναι τόσο κακός ο Azriel όπου σε κάποιες στιγμές μπορείς να παρατηρήσεις άνετα και κάποιες λάθος επιλογές του σε νότες. Με λίγα λόγια, και καλύτερα να ήταν τα τραγούδια συνθετικά (που σε καμία περίπτωση δεν είναι), θα χανόντουσαν στην πολύ κακή απόδοση του τραγουδιστή. Βέβαια υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές, όπως το μελωδικότατο uptempo “Not Saying Sorry”, το “Sin” με το πολύ “ballsy” riff του και τα δυο live κομμάτια που κλείνουν το δίσκο “Break Me” και “Drive”. Και υπάρχει λόγος για αυτό, αφού οι Audio Porn live ακούγονται πιο σκληροί, απελευθερωμένοι από την παραγωγή του δίσκου. Ακόμη και ο Azreal ακούγεται πολύ καλύτερα live. Αλλά δυστυχώς, οι καλές στιγμές χάνονται στην μετριότητα των υπολοίπων κομματιών. Προσωπικά δεν βλέπω λόγο ύπαρξης των Audio Porn σε αυτή τη μορφή. Το “Midnight Confessions” εκτός του πολύ ωραίου εξώφυλλου και των προαναφερθέντων στιγμών, δεν έχει να προσθέσει τίποτα καινούργιο. Είναι ένας δίσκος που φαίνεται να γράφτηκε με βιασύνη χωρίς κανένα νόημα. Αμφιβάλλω αν έχει να δώσει κάτι ακόμη στους φίλους του sleaze / hard rock. Προσπερνάμε και αν στο μέλλον αποφασίσουν ποτέ να βάλουν το προσωπικό τους λιθαράκι στη μουσική τους, τότε ίσως να ασχοληθούμε ξανά μαζί τους. Αν όχι, πολύ δύσκολα.
4/10
Δημήτρης Σταύρος
