Νέα μπάντα κλασικού heavy metal προερχόμενη από τη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα Κολομβία. Το ντεμπούτο που φέρει τον τίτλο “On The Run“ είναι από τις περιπτώσεις που δε χρειάζεται παρά μόνο ένα κομμάτι για να φτάσεις σε συμπέρασμα. Καθαρόαιμο heavy metal βγαλμένο κατευθείαν από τα 80’s.
Λίγο αναλυτικότερα τώρα, οι Axe Steeler είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις επιρροές τους. Αυτομάτως αποκλείουν τον επικό heavy ήχο, οπότε αν περιμένεις αναφορές σε ονόματα τύπου Virgin Steele ή Manowar καλύτερα ξέχασέ το. Αντ’ αυτού, ο δίσκος τιμά κατά βάση πιο αγγλικά N.W.O.B.H.M. πράγματα, όπως Iron Maiden, Saxon και Judas Priest, ενώ σε πιο speed συνθέσεις συναντάμε και αρκετές στιγμές τευτονικού heavy metal από πρώιμους Accept. Τα τραγούδια σε γενικές γραμμές είναι καλά, με τις μελωδίες στα μισά κάθε σύνθεσης να κλέβουν την παράσταση ακόμα και από τα riffs. Όπως ακριβώς έγινε στα ‘Back To The Stage’ και ‘Over The Top’. Μεγάλο εμπόδιο στην ακρόαση σίγουρα είναι οι άγουρες και άχαρες ερμηνείες, αν και προσδίδουν στην κυκλοφορία έναν πιο cult χαρακτήρα με τον οποίο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως και να ταυτιστούν. Ποιοτικότερη στιγμή του “On The Run“ (κι όμως, έχει και τέτοια) είναι μακράν το ‘Battlefield’. Τέλεια riff-άτη εισαγωγή, “true metal” οπαδικό συναίσθημα στο refrain και εν συνεχεία ένα γενναιόδωρο 2λεπτο με εναλλαγές ανάμεσα σε άψογα solo και δισολίες που θα έκαναν περήφανο κάθε old-school οπαδό των Iron Maiden. Ξέρω πως έχω αναφέρει πολύ τους Βρετανούς αλλά, τουλάχιστον από πλευράς μελωδικών breaks, οι Axe Steeler δείχνουν προς τα που κυμαίνονται.
Το “On The Run” είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα του παλιομοδίτικου βαρύ ήχου και της γνωστής “heavy metal is our life” γραφικότητας που σήμερα μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Ωστόσο, τον τελευταίο λόγο τον έχει εκείνος που θα το ακούσει. Και προσωπικά δεν πέρασα καθόλου άσχημα, χωρίς φυσικά να πάθω την πλάκα μου.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
