Στον πολύ μακρύ κατάλογο με χαζά ονόματα συγκροτημάτων, οι Beverly Killz δικαιούνται και με το παραπάνω μια θέση. Επίσης δικαιούνται μία θέση στον ακόμα πιο μακρύ κατάλογο των σχημάτων που όχι μόνο δεν παίζουν τίποτα διαφορετικό από άποψη μουσικής αλλά δεν το κάνουν και καλά.
Δημιουργήθηκαν στο Μιλάνο το 2007 και δύο χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το EP πέντε τραγουδιών “Straight From The Underground” το οποίο ήρθε μετά από πολλές συναυλίες που είχε δώσει το συγκρότημα σε όλη τη χώρα. Το 2012 βγήκε και το ντεμπούτο album τους “Gasoline & Broken Hearts” το οποίο περιείχε όλο το EP καθώς και καινούρια κομμάτια ενώ το 2015 είδε το φως της ημέρας και το δεύτερο full-length “Kingdom”.
Το “Iguana Mulata” είναι το νεότερο παιδί του κουϊντέτου και περιλαμβάνει δέκα τραγούδια τα οποία στα σαράντα λεπτά τους ακούγονται από τυπικά έως απλά συμπαθητικά. Και το λέω αυτό με επιείκια. Το στυλ της μπάντας είναι hard rock με μία glam υποψία και θεωρώ μέγιστη ιεροσυλία ότι προτείνεται για οπαδούς των Guns N’ Roses, Aerosmith, Skid Row και AC/DC.
Την γνωρίζετε την έκφραση περί φτωχών ξαδέρφων. Εδώ μιλάμε για χρεοκοπημένους συγγενείς εξ αγχιστείας δέκα γενιές πίσω, τουλάχιστον. Το hard rock των Ιταλών είναι γενικά κοινότυπο, άψυχο και άνευρο. Μπορεί να τους ακούς και να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου αλλά δε σου μένει τίποτα. Ούτε ένα riff, ούτε μια μελωδία, ούτε ένα refrain. Όλα τα τραγούδια ακούγονται τόσο ίδια και βαρετά που είναι να απορεί κανείς πώς τους πήρε πέντε χρόνια να τα κυκλοφορήσουν.
Άσχημα δεν παίζουν, να είμαι ειλικρινής. Και όπως είπα, η ώρα περνάει χωρίς μεγάλη δυσκολία. Αλλά τα τραγούδια δεν έχουν την ένταση, την φλόγα, την μουσικότητα που θα σε κάνουν να θες να τα ξανακούσεις και να τα τραγουδήσεις μετά την πρώτη ακρόαση. Κάτι που είναι τεράστιο ελάττωμα για την μουσική που παίζουν. Θα έλεγα ότι προτείνεται μόνο για τους οπαδούς του κλασικού hard rock αλλά δε νομίζω ούτε αυτοί θα ενθουσιαστούν από αυτό που θα ακούσουν.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
