Όσο κι αν σέβεσαι – και πρέπει να σέβεσαι – τον Richie Blackmore, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και τους αναγνώστες σου (για σένα μιλάω Πάνο!) Όχι, όχι και όχι λοιπόν στο project του ονειροπαρμένου ζεύγους από τη νεραϊδοχώρα! ΔΕΝ θα το πιώ το ποτήρι τούτο, τουλάχιστον όχι ξεροσφύρι. Το “Dancer and the Moon” είναι το όγδοο στούντιο άλμπουμ του σχήματος και μια από τις πιο μέτριες προσπάθειες του, μένοντας βέβαια πάντα στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα έμπνευσης και performance. To γεγονός ότι δεν είναι μία από τις αγαπημένες μου η μουσική αυτή, που μοιάζει να εκφράζει τόσο πολύ την νεραΐδα και το παλικάρι, δεν είναι ο κύριος λόγος που απορρίπτω την κυκλοφορία αυτή. Η μπάντα ξεκίνησε το 1997 σαν side project που τελικά απορρόφησε πλήρως τον κύριο δημιουργό του. Μπαλάντες, μεσαιωνική αισθητική, folk και παγανιστικές επιρροές είναι το παράγωγο της μικρής αυτής βιοτεχνίας γλυκανάλατων συναισθηματικών τροβαδουροτράγουδων που –εκτός κι αν είσαι απελπιστικά ερωτευμένος σε έρωτα χωρίς ανταπόδοση ή κυριολεκτικά ονειροπαρμένος – ε, θα βαρεθείς από το πρώτο τρίλεπτο στο άκουσμα των τραγουδιών. Και έτσι, περνάς το τεστ “μεταλλοσύνης” με επιτυχία , με έξτρα μπόνους το βραβείο αισθητικής και μουσικής παιδείας! Η ακρόαση δεν ήταν η κόλαση του Δάντη, αλλά ώ τι Θεία Κωμωδία όταν δάκρυζαν τα μάτια μου από το χασμουρητό. Το άλμπουμ είναι αλήθεια, δεν σε κρατάει, εκτός αν είσαι true οπαδός οπότε αυτομάτως καταλαβαίνεις πως δεν μιλάω σε σένα. Ξέρεις τι περιμένεις, ξέρεις πάνω κάτω τι θα ακούσεις και παρά το γεγονός ότι μπορεί-λέμε μπορεί για τα προσχήματα- να βαρεθείς βρε αδερφέ θα το αγοράσεις και θα το τοποθετήσεις σε περίοπτη θέση της CDοθήκης σου (άσε που εσύ σίγουρα θα το πάρεις και σε βινύλιο!). Τα κομμάτια του δίσκου είναι 13 και υπάρχει και σούπερ έκπληξη διασκευή του “Temple of the King”. Μη με ρωτήσεις καν αν είναι listenable. Επίσης, συναντάμε gypsy επιρροές καθώς και ένα πιο 70’s από πλευράς αισθητικής τραγούδι με τίτλο “Minstrel’s In the Hall”, με όμορφες κιθαριστικές συνθέσεις που ξεκουράζουν λίγο από τον τρελό χορό των ξωτικών που στοιχειώνουν το άλμπουμ. Τελειώνοντας – ή πιο σωστά αποτελειώνοντας -, το άλμπουμ είναι μετριότατο, αναμενόμενο, χωρίς ανατροπές, σταθερή αξία ίσως για κάποιους που τους αρέσει πολύ το είδος, με μια Candice ολίγον τι ξεψυχισμένη ερμηνευτικά, και ένα Richie που –μαγκιά του-έχει κάνει τρόπο ζωής τα pagan fests, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη πορεία στη ρόκ μουσική. Ονειροπαρμένος ή πολύ ερωτευμένος μάλλον…
4/10
Γεωργία Μπούτσαλη
