Μαζί με τους Cinderella κατάφερε να γνωρίσει την απόλυτη επιτυχία στα 80’s, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του ευεργέτη Jon Bon Jovi. Μέσα σε 5 μόλις χρόνια κατάφεραν να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους που μέχρι και σήμερα θεωρούνται κλασικοί για το glam metal στερέωμα. Δυστυχώς στα 90’s ήρθε αντιμέτωπος (όπως και πολλοί άλλοι) με την πλήρη αδιαφορία, εξαιρώντας κάποιες καλές στιγμές στο τελευταίο “Still Climbing” album τους. Το ευτυχές της υπόθεσης, είναι πως ο Tom Keifer εκείνη την περίοδο συνέθετε για ένα πιθανό solo album που για κάποιο λόγο ποτέ δεν είδε το φως της ημέρας. Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια συνεχούς (και ανούσιας) συναυλιακής δραστηριότητας με τους Cinderella, για να φτάσουμε στο 2013 και την πρώτη του δισκογραφική προσπάθεια. Το “The Way Life Goes” σίγουρα δεν είναι δίσκος που παρουσιάζει τον Tom στα καλύτερά του, αν και η έναρξη γίνεται με εντυπωσιακό τρόπο στο “Solid Ground”. Οικείο blues rock από τα παλιά, αλλά και αξιότιμη ερμηνεία που προσπαθεί να κρύψει πως ο εν λόγω πρωταγωνιστής είναι πλέον 52άρης. Από δω και πέρα αρχίζουν τα περίεργα. Ακούγοντας συνεχόμενα τα “A Different Light”, “It’s Not Enough” και “Cold Day In Hell”, αντιλήφθηκα πως το album δεν πρόκειται να έχει τις δυναμικές hard rock συνθέσεις που περιμένει ένας οπαδός των Cinderella. Είναι, κατά βάση, ένας αργόσυρτος country-oriented δίσκος με μπόλικες και ομολογουμένως καλογραμμένες μπαλάντες. Δε λείπουν βέβαια και οι υπερβολές όπως στα “Thick And Thin” και “You Showed Me”, τα οποία κοντράρονται στα ίσα με τα “(You Want To) Make A Memory” και “Thank You For Loving Me” των Bon Jovi για το ποια είναι περισσότερο pop. Δεν είναι άσχημα, όμως απέχουν μίλια απ’ αυτό που πρεσβεύει ο Tom Keifer. Ωστόσο, αν και περιορισμένες, οι αλήτικες αναλαμπές υπάρχουν. Έχουμε το “Mood Elevator” (με guest κιθάρες το bandmate των Cinderella, Jeff LaBar), έχουμε το “Ain’t That A Bitch”, ενώ έχουμε και το “Welcome To Mind” που θα ήταν πιο αξιόλογο αν δεν είχε πέσει τόση αλλοίωση στη φωνή. Συμπερασματικά, το “The Way Life Goes” είναι ένα album που εν μέρει έχει μουσικά στοιχεία από τις χρυσές εποχές, αλλά δυστυχώς διαθέτει και μία αχρείαστη modern-ίλα στην παραγωγή του. Αν όμως αγαπάτε τους Cinderella πραγματικά, δε νομίζω πως χάνετε αν του ρίξετε μία ματιά.
6/10
Χάρης Μπελαδάκης
