Οι καιροί αλλάζουν, παντού και πάντα, από εκεί που βλέπαμε την αφρόκρεμα της μουσικής να μας έρχεται από χώρες όπως η πολυαγαπημένη μας Νορβηγία, τώρα βλέπουμε συγκροτήματα όπως αυτό να μας το “παίζουν” πιο “εναλλακτικοί”. Punk, Hardcore, μέχρι και Screamo, μας παρουσιάζουν στο καινούργιο τους EP οι Deathbed Reunion, όπου και αποτελούνται από τέσσερις φιλόδοξους νέους, με διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα ο καθένας, που ως στόχο τους είχαν να κάνουν μουσική. Όσο “κλισέ” ακούγεται αυτό, άλλο τόσο ακούμε μία μετριότητα. Προσωπικά, έχοντας τόσες σχέσεις με τον συγκεκριμένο χώρο όσο και ένας Γάλλος με την Αγγλική γλώσσα, παρατηρώ πολλά γνώριμα σημεία, με τυχαία, “και καλά metal” κομμάτια. Ακούγοντας την έλλειψη κάποιου συναρπαστικού μέρους συλλογίζομαι και έρχομαι στο συμπέρασμα, ότι έχουν καταφέρει κάτι πολύ “κακό”. Γιατί “κακό”…; Γιατί έχουν επιλέξει επίσης ένα είδος που κάλλιστα θα μπορούσε να αποκαλείται και εποχιακό, ένα είδος που μόνο αν είναι στην “μόδα” θα το ακούσει κάποιος. Υπάρχουν παρόλα αυτά κάποιοι, ένα πολύ μικρό μέρος του συνόλου, που ακούει και θα ακούει, συγκροτήματα σαν τους Deathbed Reunion, γι αυτούς αναλύω παρακάτω (θα προσπαθήσω). Θέλοντας να ακουστούν κάπως σαν τους Purified In Blood και τους Kvelertak, παίζουν ένα είδος επιθετικού αλλά και μελωδικού, σχεδόν punk ήχου, με τον συνδυασμό των Screamo και των καθαρών φωνητικών. Οι συνθέσεις τους δεν αποτελούν κάτι τρομερό, με τις κιθάρες να χρησιμεύουν ως όργανο που προσφέρει τίποτα λιγότερο από συνεχή “φασαρία” (πρέπει να αλλάζουν χορδές μετά από κάθε κομμάτι). Μπορεί όλο αυτό το “νεοφερμένο” στυλάκι να αρέσει σε μερικούς, αυτοί θα “πρέπει” να το ακούσουν, σε αυτούς αναφέρεται και μόνο.
4.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
