Το κουαρτέτο των Bloodbeat σχηματίστηκε το 2014 στο Βερολίνο και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του, με τίτλο “Murderous Art” δύο χρόνια αργότερα. Τα μέλη ωστόσο είναι παλιές καραβάνες της τοπικής σκηνής, με συμμετοχές κυρίως σε underground thrash και death metal σχήματα (Wotan, Annexation, Orth). Στο “Process Of Extinction” η μπάντα μαστορεύει ισοπεδωτικά riffs που αναμειγνύουν όμορφα τις τσίτες των Napalm Death και το thrash metal οπλοστάσιο των Slayer.
Υπεύθυνοι γι’ αυτά, οι δυο κιθαρίστες Jason Kuhn και Daniel Dokic. Αδιαμφισβήτητα, το ντουέτο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των Γερμανών αλλά δεν είναι το μόνο. Τα φωνητικά του Kuhn είναι άλλο ένα στοιχείο που αναδεικνύει τέλεια τις οκτώ συνθέσεις του δίσκου. Όχι μόνο λόγω της πειστικότατης old-school thrash/death ιδιοσυγκρασίας τους και της άψογης τεχνικής του κιθαρίστα και τραγουδιστή. Αλλά και γιατί διαθέτουν πάντοτε αυτό που λέμε το σωστό momentum.
Δηλαδή, βρίσκουν πάντοτε τη σωστή στιγμή μέσα στο εκάστοτε κομμάτι, αποφεύγοντας έτσι τη μεγαλύτερη παγίδα στην οποία συχνά πέφτουν ακόμα και καλύτεροι του Βερολινέζου, τραγουδιστές: να ακουστούν μονότονοι ή άχρωμοι. Ειδικά σε ένα δίσκο που το γρήγορο shredding αποτελεί κανόνα, μια high pitch φωνή όπως αυτή κινδυνεύει εύκολα να ακουστεί επίπεδη και χωρίς προσωπικότητα. Οπότε ο έξυπνος τρόπος με τον οποίο έχει τοποθετηθεί στο δίσκο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι η προσθήκη 90s groove metal στοιχείων (“Pulse”, “Slow Decompose”) που διανθίζουν αποτελεσματικά την δεδομένη old-school επιθετικότητά τους με χαρακτηριστικά που θα ακούγονταν καλά στο αυτί ενός ακροατή με περισσότερο μοντέρνα ή εναλλακτικά ακούσματα. Είναι από εκείνες τις στιγμές που μια μπάντα ακούγεται σαν οι Soulfly να προσπαθούσαν να διασκευάσουν Skeletal Remains (“Intention To Kill”) και για κάποιο λόγο η προσπάθεια αυτή να είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία.
Μέρος της επιτυχίας αυτής θα πρέπει ίσως να αποδοθεί στον Marc Wüstenhagen (War From A Harlots Mouth, Postmortem, Risk It!). Ο τελευταίος συνεργάζεται μαζί τους εδώ για πρώτη φορά και αναλαμβάνει παραγωγή, μίξη και mastering, κάνοντας ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ένα δίσκο προορισμένο για headbanging σε επίπεδα πρόκλησης αυχενικού συνδρόμου. Με τη βοήθεια από το βαρύ πυροβολικό πίσω από τα τύμπανα, Paul Hopp, τα καταφέρνει περίφημα.
Η διαδικασία ακρόασης του δίσκου είναι εξαιρετικά ευχάριστη και το καλύτερο στοιχείο του είναι ότι παρότι έντονος, δεν σε μπουχτίζει. Τα κομμάτια έχουν άλλοτε μικρές (“No Control”, “Rigor Mortis”) κι άλλοτε μεγαλύτερες διάρκειες (“Beyond The Skeletons”, “Pulse”) αλλά δεν κουράζουν και σου δημιουργούν την επιθυμία να τα ακούσεις ξανά και ξανά.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
