Η καθεμία σημερινή AOR μπάντα έχει τους δικούς της 80’s ήρωες που τους χρησιμοποιεί σαν σημείο αναφοράς. Στους Grand Design δε θα δυσκολευτούμε και πολύ για να βρούμε ποιοί είναι αυτοί. Από τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα του “Get On With The Action”, το πήρε χαμπάρι μέχρι και το κουτάκι μπύρας που έχω αυτή τη στιγμή δίπλα μου. Def Leppard. Το “Idolizer” όχι απλά δεν προσφέρει απολύτως τίποτα αλλά, αντιθέτως, ίσως αποτελεί την πιο ΘΡΑΣΥΤΑΤΗ αντιγραφή που έχω ακούσει στους μεγάλους Leps. Αυτό εδώ το “συγκρότημα” συνεχώς βαδίζει και στα δέκα κομμάτια σε βήματα αλλωνών, φανερώνοντας την ανύπαρκτη όρεξή τους για δημιουργία. Μοναδικό αποτέλεσμα, ένα album που μοιάζει με ένα απίστευτα κακογραμμένο “Adrenalize” που διαθέτει την ίδια ακριβώς παραγωγή. Τραγικό μείον στα σίγουρα, μα φυσικά και είναι ο frontman που μας κάνει και πεθαίνουμε από τα γέλια στην προσπάθεια του να μας πείσει πως είναι -και καλά- ο νέος Joe Elliott, ενώ ακούγοντας το φτωχότατο όγκο στα drums των “Your Love’s A Runaway” και “Idolize Me”, πιστεύω πως ο Rick Allen ακόμα και με ένα χέρι μπορεί να τους βιάσει με περίσσια ευκολία. Μα “Let’s Rawk The Night”; Ούτε στους τίτλους δεν έβαλαν λίγη φαντασία ρε γαμώτο; Αλλά μέχρι και έδω ένα riff-άκι είναι όλο κι όλο. Οι Grand Design είναι, χωρίς ίχνος υπερβολής, ο ορισμός του “πετάω τα λεφτά μου”. Δε γράφω άλλο γιατί έχω ήδη πάρει ανάποδες. Προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω και να ακούσω κανά “Slang” ή “Χ”!!! Άσος γιατί μιλάει η μπύρα.
1/10
Χάρης Μπελαδάκης
