Σήμερα θα καταπιαστούμε με ένα ακόμα συγκρότημα, το οποίο δεν κρίνει καθόλου απαραίτητο να μας προμηθεύσει έστω και με τις πιο στοιχειώδεις πληροφορίες σχετικά με το ποιοι είναι. Σύμφωνα με τις ελάχιστες πληροφορίες που μπορούμε να βρούμε, οι Fulanno προέρχονται από την πόλη Coronda της Αργεντινής, όπου σχηματίστηκαν το 2010. Το συγκρότημα παίζει υπό το λάβαρο του doom και του stoner metal και στα δώδεκα χρόνια ζωής έχει κυκλοφορήσει ένα EP, το “Hash Negro en las Misas Funebres” του 2016, και δύο ολοκληρωμένους δίσκους: το “Velas Negras” και το “Nadie Está a Salvo del Mal”, με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ.
Ο τρόπος που παίζουν οι Αργεντινοί, αλλά και το ύφος τους, είναι εμφανή από την αρχή του δίσκου. Doom ρυθμοί με αργές κιθάρες και αργό παίξιμο στα τύμπανα και με ένα μπάσο, το οποίο είναι ευδιάκριτο και έντονο, κάνοντας έτσι τον ήχο πιο γεμάτο. Αναπόφευκτα, υπάρχουν πολλές στιγμές που το ύφος τους θυμίζει έντονα τους Black Sabbath, ενώ το παίξιμο της κιθάρας είναι υπεύθυνο τη στροφή της μουσικής από το doom στο stoner.
Το ωραίο είναι πως οι αργές μελωδίες, σε συνδυασμό με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο δίσκο, καταφέρνουν να σε μαγνητίσουν και να σε κάνουν να αφεθείς και να ταξιδέψεις με τη μουσική τους. Χωρίς να αναλώνονται σε φανφάρες και ανούσια πράγματα φτιάχνουν ωραίες μελωδίες που με τη σειρά τους δημιουργούν όμορφα μουσικά ηχοτοπία. Δυστυχώς, η ωραία αυτή εντύπωση μένει για λίγο και δεν επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν πολλές αλλαγές στη μουσική των Fulanno, καθώς το ύφος τους μοιάζει κάπως μονότονο και επαναλαμβανόμενο. Και ήδη αυτό θα ήταν πρόβλημα σε τραγούδια διάρκειας τεσσάρων και πέντε λεπτών. Όταν τα τραγούδια των Αργεντινών διαρκούν εφτά και οχτώ λεπτά, καταλαβαίνετε πως το πρόβλημα αυτό εντείνεται.
Στα μόνα κομμάτια που παρατηρείται κάποια αλλαγή είναι στα ορχηστρικά “Señores de la Necropolis” και “El Libro de los Muertos”, όπου ακούγονται ωραίες και σκοτεινές μελωδίες από ακουστική κιθάρα. Με διάρκεια δυόμισι λεπτά το πρώτο και τρεισήμισι το δεύτερο καταφέρνουν να αλλάξουν κάπως την ατμόσφαιρα, χωρίς να διαρκούν πολύ ώστε να χαρακτηριστούν και αυτά επαναλαμβανόμενα.
Δυστυχώς, το “Nadie Está a Salvo del Mal” δεν κατάφερε να με κρατήσει, παρόλο που ξεκίνησε πολύ όμορφα. Έπρεπε η μουσική τους να είχε εναλλαγές κάτι που θα καθιστούσε πιο ενδιαφέρον το δίσκο στο σύνολό του. Το επαναλαμβανόμενο ύφος μουσικής, όσο ωραία και αν είναι αυτή, μετά από κάποιο σημείο είτε κουράζει είτε απλά χάνεται στη λήθη. Ρίξτε μια «αυτιά» αν θέλετε, απλά κρατήστε μικρό καλάθι.
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
