Από το Παλέρμο της Ιταλίας έχουμε τους doom metallers Satyrus και αυτό είναι το πρώτο τους album με τίτλο “Rites”. Η τετράδα έχει επικεφαλής τον κιθαρίστα Frankie Pizzimenti και τον τραγουδιστή Gianni Passafiume ενώ την σύνθεση συμπληρώνουν οι Freddy Fish στο μπάσο και ο Claudio Florio στα drums. Μια μπάντα που λατρεύει το doom metal και κατανοεί τη δύναμη του riff.
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα εκκλησιαστικό τελετουργικό και με ύμνους που ακούγονται δημιουργώντας μία άκρως σκοτεινή μυστικιστική ατμόσφαιρα. Όλο αυτό κρατάει τρία λεπτά, μετά αναλαμβάνουν οι ογκώδεις κιθάρες με βαρύ ήχο και αργό βασανιστικό ρυθμό δημιουργώντας επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα. Τα φωνητικά ταιριάζουν πολύ καλά ενώ υπάρχει μια ψυχεδελική ατμόσφαιρα που περιπλανιέται στην σύνθεση. Η παραγωγή ακούγεται όσο πιο βρώμικη γίνεται με κάργα παραμόρφωση στα όργανα.
Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από το πρώτο κομμάτι “Black Satyrus”. Ακολουθεί το “Shovel” με μεγαλύτερη ένταση από το προηγούμενο με το μπάσο να κλέβει την παράσταση καθώς ακούγεται πολύ δυνατά ενώ η κιθάρα μας προσφέρει solos καθ’ όλη την διάρκεια της σύνθεσης. Το τρίτο στην σειρά “Swirl” με εντυπωσίασε. Καμπάνες χτυπούν καθώς το πολύ δυνατό μπάσο μαζί με τις κιθάρες ακολουθούν σε έναν πένθιμο ρυθμό.
Το “Stigma” ξεχωρίζει με τον πιασάρικο ρυθμό και το τζαμάρισμα από το συγκρότημα που μπορώ να πω ότι μου θυμίζει τον ήχο και το όλο στυλ από τις διασκευές του “Garage Days” των Metallica. Ο δίσκος κλείνει με το “Trailblazer”, ένα κομμάτι με βαρύ αργό tempo το οποίο θα σας υπνωτίσει με τον συνεχή επαναλαμβανόμενο ήχο του.
Στα πέντε κομμάτια που υπάρχουν εδώ κυριαρχούν τα επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα με έναν ήχο πολύ βρώμικο και με την παραμόρφωση στο τέρμα προσφέροντας ένα συμπαγή και δυνατό δίσκο. Η μουσική είναι αργή, σκοτεινή με μια μυστικιστική ατμόσφαιρα να κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεχωρίζουν τα ογκώδη riffs από τις κιθάρες, τα φωνητικά που ταιριάζουν άψογα στις συνθέσεις και το πολύ δυνατό μπάσο. Τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι τα “Swirl” και “Stigma”.
Το “Rites” είναι βασισμένο στον κλασικό doom ήχο με επιρροές από Black Sabbath, Pentagram, Electric Wizard μέχρι Type O Negative χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι οι Satyrus δεν έχουν τον δικό τους ήχο. Επίσης στο όλο μείγμα δεν λείπουν οι προσθήκες από sludge και stoner δημιουργώντας έναν ικανοποιητικό doom metal δίσκο.
6/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
Στα μέσα του 19ου αιώνα δημιουργείται στο Παλέρμο της Σικελίας η γνωστότερη εγκληματική οργάνωση όλων των εποχών: η Cosa Nostra. Η κυριολεκτική σημασία της λέξης “mafia” πριν αποκτήσει την σημερινή έννοια που όλοι ξέρουμε, είχε διάφορες μεταφράσεις και χρήσεις. Έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει κάποιον που εκφοβίζει, τον τραμπούκο, τον υπερόπτη αλλά και τον τολμηρό, τον δραστήριο και τον περήφανο. Κάποιους αιώνες μετά, το 2016 συγκεκριμένα, τέσσερις Ιταλοί, παλιές καραβάνες της τοπικής metal σκηνής συναντιούνται στο Παλέρμο για να δημιουργήσουν τη δική τους οργάνωση. Σκοπός της είναι να εξαπολύσει doom metal, με επιρροές από κλασικό heavy.
Το ντεμπούτο album “Rites” των Satyrus θα μπορούσε να είναι το χαμένο παιδί του “The Skull” των Trouble, κυρίως λόγω του τρόπου που ενσωματώνει κλασικές NWOBHM επιρροές στον doom ήχο. Ευτυχώς όμως δεν περιορίζεται εκεί, καθώς εντάσσει έξυπνα στοιχεία εκτός του σκληρού ήχου. Και μάλιστα χωρίς να το κάνει ιδιαίτερα θέμα. Και πράγματι, τα πέντε μακρόσυρτα κομμάτια του δίσκου φέρουν περήφανα την κληρονομιά της αμερικάνικης σχολής του doom αλλά ταυτόχρονα φλερτάρουν με hard rock κιθαριστικές «τσαχπινιές» (“Stigma”) και διακριτικά post περάσματα (“Trailblazer”). Γεγονός που καθιστά τον δίσκο μια πραγματική πρόταση σε ένα υποϊδίωμα με το οποίο καταπιάνονται πλέον ελάχιστοι, οι οποίοι συνήθως περιορίζονται από την βασική επιδίωξη να μπουν κάτω από την ταμπέλα του αναβιωτή.
Επιπλέον, η μπάντα ευνοείται ιδιαίτερα από την παρουσία του Gianni Passafiume πίσω από το μικρόφωνο. Όταν έχεις ξεκάθαρες επιρροές από Rob Lowe και ειδικότερα την “Beyond The Crimson Horizon” περίοδο των Solitude Aeturnus, να συνοδεύεται από επικές ψαλμωδίες και πένθιμες καμπάνες (“Swirl”), έχεις ήδη τα μισά από αυτά που χρειάζονται για να κερδίσεις τον μέσο old-school doomster με το καλημέρα. Το “Rites” στηρίζεται σε αυτούς τους δύο πυλώνες, παλιού και νέου, βρίσκοντας τελικά ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, συνδιαλέγοντας με τον κλασικό οπαδό της σκηνής, χωρίς να απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο εκεί. Μικροαστοχίες σε τεχνικά θέματα υπάρχουν αλλά δεν μπορούν να επισκιάσουν το γεγονός ότι το κουαρτέτο έχει ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα και το υλοποιεί εύστοχα.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
