Αίσχος. Απορώ γιατί υπάρχει καν ένα τέτοιο album. Ίσως είμαι πολύ αυστηρή, ίσως λίγο παράλογη, αλλά αυτή η μουσική με νευρίασε σε πολύ ακραίο βαθμό. Κατ’ αρχάς δεν είναι rock αυτό το πράγμα. Τα μισά είναι κατ’ ευθείαν για trance party, τα μισά εντάξει έχουν μία κιθάρα και κάτι τύμπανα, αλλά όλα μαζί είναι για τα σκουπίδια.
Τα φωνητικά είναι απαίσια, καλύτερα αυτή η Tina να ασχολούταν με ένα από όλα τα υπόλοιπα πράγματα που έχει κάνει στη ζωή της (έχει κάνει λίγη τηλεόραση, λίγο αθλητισμό, λίγο τα πάντα γενικότερα) γιατί στη μουσική δεν. Και ίσως αυτά τα τύπου τραγούδια να έχουν πέραση στην Γερμανία, εδώ όμως δεν το κόβω. Αντίθετα κόβω και το χέρι μου ότι δεν έχουν.
Η μουσική του album είναι ένα μπέρδεμα σκέτο. Καλό είναι να αποφασίζουμε πριν αρχίσουμε να φτιάχνουμε ένα album, αν θέλουμε να είναι rock, pop, metal ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτόμαστε, γιατί έτσι μπερδεύουμε το κοινό μας. Πέρα από αυτό και αφού έχουν έτσι τα πράγματα ας μην κρίνουμε την επιλογή ως προς τα είδη, αλλά την ίδια τη μουσική.
Όλα τα pop κομμάτια μου προκαλούν ό,τι μου προκαλεί και ο ήχος νυχιών σε πίνακα και όλα τα rock είναι πιο βαρετά πεθαίνεις. Γενικότερα ακούγεται σαν την (ακόμα) χειρότερη εκδοχή της Nina Hagen (οι παλαιότεροι την ξέρετε λογικά, οι νεότεροι και να μην την ψάξετε δεν πειράζει). Ίσως αν αυτά τα τραγούδια έβγαιναν τότε που αυτή η μουσική πουλούσε να περνιόντουσαν για καλύτερα, αλλά τώρα είναι ένα μεγάλο όχι. Συν το ότι θεωρώ πως αν δεν είσαι στους Rammstein ή σε κάτι παρεμφερές, ο γερμανικός στίχος ακούγεται απλά χάλια.
Καλό τραγούδι εντός του δίσκου δεν βρήκα. Κανένα άξιο προσοχής. Αυτό το δίσκο, θα το άκουγα γενικότερα μόνο αν είχα ακούσει όλη τη μουσική όλης της γης και δεν είχα τίποτα άλλο να ακούσω.
1,5/10 (κέρδισε μισό γιατί έχει κομμάτι για μπύρα)
Μαρία Κανελλάκη
m[email protected]
