Γερμανοί, thrashers, όπως αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα από το όνομα και κυρίως από το λογότυπο. Το συγκρότημα υπάρχει πάνω από 30 χρόνια! Ονομάζονταν Satanica την περίοδο 1982-1983 και ως Assassin (που δείχνει και τις ορέξεις και το ύφος του συγκροτήματος) κυκλοφόρησαν το πρώτο τους full length “The Upcoming Terror” το 1987. To 1989 και μετά το δεύτερό τους άλμπουμ “Interstellar Experience” (1988) η μπάντα τα έσπασε επειδή κλάπηκε ο εξοπλισμός της! Επανήλθαν το 2002 πλέον και δισκογραφικά με δύο άλμπουμ, τo “The Club” (2005) και το “Breaking the Silence” (2011). Ίσως το παραπάνω γεγονός, αλλά και το ότι κάνουν αρκετά χρόνια να κυκλοφορήσουν άλμπουμ, να τους έχει επηρεάσει σαν συγκρότημα γενικά, αλλά και όσον αφορά τη συνοχή και την έμπνευση.
Στο πέμπτο τους full length συνολικά, το “Combat Cathedral” που είναι και τρίτο της νέας τους εποχής μετά την επανένωσή τους, δε θα βρεί κάποιος κάτι διαφορετικό ή πιο ξεχωριστό από τις τόσες και τόσες κυκλοφορίες που έχουν βγεί και συνεχίζουν να βγαίνουν στο ιδίωμα. Και αυτό το λέω γιατί ειδικά μετά το τέταρτο κομμάτι “Servant Of Fear”, ο δίσκος στην πλειονότητά του, είναι εκνευριστικά όμοιος και ίδιος με Testament. Τόσο στον ήχο όσο και στα φωνητικά που σε πολλά σημεία μοιάζουν να είναι «ξεπατικοσούρα» π.χ. από το “The Formation Of Damnation”, αλλά και από την πιο death metal περίοδο του μεγάλου αυτού συγκροτήματος, όπως για παράδειγμα στο “Whoremonger”, που ναι έχει ωραίο riff-άκι, αλλά μέχρι εκεί, ακόμα και αυτό δεν ακούγεται πολύ και χάνεται. Εκτός από τους Testament, που είπα ότι ο δίσκος ξεχειλίζει, στο μυαλό έρχονται και στοιχεία από Slayer, ακούγοντας π.χ. το “Cross The Line” και ίσως και λίγο Kreator (π.χ. “Ambush” που έχει πολύ ωραία μπασογραμμή στην αρχή αλλά και αυτό μέχρι εκεί). Τα λίγο πιο «θεατρικά», περιγραφικά στοιχεία με τη φωνή στο background στα “Cross The Line” και “What Doesn’t Kill Me Makes Makes Me Stronger” δεν έχουν να προσθέσουν κάτι ιδιαίτερο και έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζουν τόσο με το thrash.
Μονοτονία και υπερβολική αντιγραφή και επιρροή που με έκανε να βαρεθώ και να χάσω το ενδιαφέρον μου. Απλά παίζουν γρήγορα και δυνατά και τίποτε άλλο. Τα μόνα κομμάτια που εν τέλει ξεχώρισα κάπως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα τα βάλω να τα ξανακούσω, είναι το εναρκτήριο “Back From The Dead”, που όπως και να το κάνεις έχει refrain που σου μένει εύκολα, ίσως και το “Red Alert” που κλείνει το δίσκο και δείχνει κάτι το διαφορετικό και σε βγάζει ας πούμε από όλη την μονοτονία. Για να καταφέρει το υλικό σου να ξεχωρίσει, χρειάζεται να έχεις πιο πρωτότυπες ιδέες και έμπνευση και να κάνεις το κάτι παραπάνω και κάτι διαφορετικό θα έλεγα. Όχι απλά να αναμασάς ένα ήδη – κατά αρκετές φορές – αναμασημένο και χιλιοπαιγμένο είδος, όπως γίνεται εδώ.
4/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
