Ομώνυμο και ντεμπούτο για τους Φινλανδούς Albinoe Rhino. Βαριά και ασήκωτα riffs, με extra downtuned κιθάρες, αργόσυρτα κομμάτια, ψυχεδελικά τζαμαρίσματα και όγκος. Μόνο όγκος και μπάσα. Επηρεασμένοι από τη doom κολεκτίβα της δεκαετίας του 70, αλλά και παρακλάδια μετέπειτα γενεών, όπως οι Black Sabbath, Saint Vitus, Sleep και Reverend Bizarre, ηχογράφησαν όλο το δίσκο αναλογικά, χωρίς «Pro-Tooling» όπως δηλώνουν και οι ίδιοι. Και έτσι πρέπει. Θέλουν εκπληκτικά να μοιάσουν στους Sleep, καθώς τα λίγα φωνητικά που έχουν οι Φινλανδοί, είναι αρκετά επηρεασμένα από τους Αμερικανούς. Ο δίσκος αποτελείται από τέσσερα τεμάχια μεγάλου μήκους προφανώς και είναι βουτηγμένα στο doom, τη σαπίλα, την ψυχεδέλεια και τα ναρκωτικά/αλκοόλ Έχει βέβαια και τις αργόσυρτες doom, συνήθως βαρετές στιγμές του, αλλά έχει και τις sludge εκλάμψεις και τα ξεσπάσματά του, έχει και την μελωδία του, απ’ όλα έχει. Ο ήχος μου ακούστηκε προσωπικά πολύ μουντός και μπασάτος που δεν βοηθάει κάπου, θα τον ήθελα λίγο πιο «καθαρό», αλλά αυτά παθαίνεις προσπαθώντας να μοιάσεις στους μεγάλους. Όπως και να έχει οι Φινλανδοί έκαναν μια εντυπωσιακή είσοδο στη δισκογραφία με το ομώνυμο full – length.
7/10
Τένια Λάρδα
