[Option A]
Όταν βλέπεις ένα συγκρότημα να καταπιάνεται με δολοφονίες, σφαγές, καννιβαλισμούς και ξεκοιλιάσματα, γνωρίζεις πως πρόκειται είτε για death metal είτε για grindcore. Ε, οι Cannibal Accident τα κάνουν και τα δύο! Και σε αυτό βοηθάει η παρουσία “ντουέτου” πίσω από το μικρόφωνο. Ένας για το death και ένας για το grind. Έχοντας ήδη 2 albums στο ενεργητικό τους (ούτε μισής ώρας διάρκειας ο καθένας!) αυτοί εδώ οι Φινλανδοί δε φαίνεται να παίρνουν και πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνουν. Με πιθανότερο τρόπο ηχογράφησης αυτόν του “one-take”, τα 6 κομμάτια αυτού του EP δε διαρκούν παραπάνω από ένα απλό φτέρνισμα. Η μικρότερη σύνθεση, φαντάσου, τελειώνει μόλις στα 53 δευτερόλεπτα! Παρόλα τα grind “κολπάκια” στις διάρκειες, οι σαφείς επιρροές από Napalm Death και Repulsion είναι παραπάνω από φανερές. Οι συνεχόμενες εναλλαγές στα φωνητικά φαίνεται να ‘χουν φάση, ενώ ό,τι προλαβαίνεις να συγκρατήσεις από κιθάρες μάλλον είναι καλά παιγμένο. Με λίγα λόγια, οι Cannibal Accident είναι εκείνη η κλασική μπάντα που θα πετύχεις να παίζει live σε μικρά, αλλά πολυσύχναστα metal clubs της γειτονιάς σου. Αρκετά δίκαιο, καθώς είναι γνωστό πως τέτοια μουσικά είδη (καλώς ή κακώς) δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι περισσότερο.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
[Option B]
Οι Cannibal Accident σχηματίστηκαν το 2007 στη Φιλανδία και όπως σωστά μαντεύεις από το όνομά τους, παίζουν oldschool grindcore. Σαν επιρροές τους αναφέρουν μπάντες όπως οι Napalm Death και οι S.O.D., με μία ιδιαίτερη εκτίμηση στα mosh μέρη των κομματιών τους. Αυτό προσπάθησαν να τονίσουν και οι ίδιοι στον ήχο τους. Σήμερα λοιπόν, μετά από τρείς σχετικά περιορισμένες κυκλοφορίες και μερικές αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας φτάνουμε στο Lennu, ένα 7″ δίσκο που αποτελείται από έξι κομμάτια. Φυσικά η διάρκειά του δεν υπερβαίνει τα 10 λεπτά. Για την ακρίβεια θα σπαταλήσει μόλις 8 λεπτά από τον χρόνο σου, αλλά με το που πατήσεις play θα σε αρπάξει από τα μούτρα. Το εναρκτήριο “Orgiastic Hypothermia”, αλλά και το “Nuclear Semenstorm” που ακολουθεί είναι μάλλον τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, σε αντίθεση με το “Total End”, όπου ο τραγουδιστής μάλλον προσπάθησε για κάποιο περίεργο λόγο να μιμηθεί τον παπαγάλο του (εναλλακτικό σενάριο είναι να κάνει δεύτερα φωνητικά ο ίδιος ο παπαγάλος). Κατά κύριο λόγο πάντως τα κομμάτια τους είναι καλοφτιαγμένα, με συμπαθητικά riffs στις κιθάρες, καλούτσικα φωνητικά και φυσικά μία δόση χιούμορ από τον χασάπη / επίδοξο γιατρό / τρελό επιστήμονα της γειτονιάς τους. Δεν χάνεις κάτι να του ρίξεις μια ματιά.
6.5/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
