Οι κύριοι αυτοί δηλώνουν πως παίζουν “Βαρύ, Αρρενωπό” rock, με επιρροές από… sex, ναρκωτικά και ουίσκι, γυναίκες και λίγο κρασί. Αρκετά cool οφείλω να ομολογήσω. Το “Bring The Meat Back” είναι από αυτούς τους δίσκους που θα γυρνούσα από δω και από εκεί για να τον βρω. Έχει κάτι από αμερικάνικο νότο, και κάτι από το ροκ του σήμερα. Είναι πολλά μαζί και η κάθε ιδέα που υπάρχει εκεί μέσα αξίζει το κάθε δευτερόλεπτο ακρόασης. Η φωνή εκφραστική, παντού! Με συνθέσεις που όχι μόνο σου μένουν, αλλά σιγά σιγά θες να φτάσεις να τις τραγουδάς και εσύ. Η μπάντα είναι ολοκληρωμένη. Τα ντραμς δίνουν ότι έχουν, το μπάσο το ίδιο, η κιθάρες παίζουν riff-άρες και τα στυλ του σόλο ποικίλουν (πράγμα που δεν κάνει τα κομμάτια βαρετά). Έχω μείνει ήδη πολύ ευχαριστημένη από το πέμπτο μόλις κομμάτι που από blues έφτασε να γίνει heavy rock – ωραία πράγματα -… Μυστήριο πως τέτοιες συνθέσεις προέρχονται από τη Νότια Αφρική.. Πολύ μυστήριο. Δεν μπορώ να φτάσω να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι λοιπόν. Κάθε ένα, με εκπλήσσει. Δεν είναι από αυτές τις δουλείες που λες «Ξέρεις κάτι, σαν δουλειά ήταν συνολικά καλή αλλά ήταν 2-3 κομμάτια που προσπέρασα». Οι κύριοι έγραψαν υπερβολικά καλά πράγματα, και το αυτί μου δεν χόρταινε, αφήνοντας το μυαλό να φωνάζει «Κι άλλο!!!». Αυτή τη φορά δυσκολεύομαι να γράψω, όχι επειδή δεν έχω τι να πω, αλλά επειδή πραγματικά ότι και να πω λίγο. Η δουλειά είναι τρομερή! Δε νομίζω πως κάποιος που ακούει έστω και λίγο μπάντες όπως Clutch, Red Fang, Witchcraft και λοιπά δε θα λατρέψει τους Juggernaught. Πάρτε το “Bring The Meat Back” και λιώστε το!! (καβάλα στο Mustang..).
9/10
Ντένια Παλαιολόγου
