Δεύτερο άλμπουμ για τους progressive metallers από την Νέα Υόρκη, τους οποίους περίμενα πως και πως μετά το ντεμπούτο τους, “A new beginning” του 2010, το οποίο με είχε τόσο ξαφνιάσει όσο και εντυπωσιάσει. Οι Νεοϋορκέζοι οι οποίοι ιδρύθηκαν το 2009 συνεχίζουν με το ίδιο line up που είχαν και στο πρώτο άλμπουμ με αποτέλεσμα να καταλαβαίνει κανείς κατευθείαν ότι έχουν δέσει σαν μπάντα. Τα 12 κομμάτια του άλμπουμ ακούγονται πιο δεμένα, πιο συνεκτικά, τόσο μεταξύ τους όσο και ανεξάρτητα. Η συνταγή του πρώτου άλμπουμ δεν αλλάζει, αντιθέτως ενισχύεται, με τις επιρροές από Dream Theater να λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο στις συνθέσεις τους, κάτι που ειλικρινά ήλπιζα να έχουν αποβάλλει έως τώρα. Το θέμα είναι ότι σαν δίσκος δεν είναι άσχημος, αντιθέτως. Τα τραγούδια τους είναι όπως είπαμε και πριν σφιχτοδεμένα και τεχνικά άρτια, ο Marco Sfogli δίνει τα ρέστα του στην ηλεκτρική κιθάρα παρέα με τον Rudy Albert, οι Dario Rodriguez και Joe Black σε ντραμς και μπάσο αντίστοιχα ακολουθούν πιστά και με περίσσια ενέργεια και ο Mike Di Meo με το γνωστό ηχόχρωμα του προσθέτει αυτό το έξτρα στοιχείο που χρειάζονται προκειμένου να δέσουν όλα τα υλικά μεταξύ τους. Το μόνο που θεωρώ ότι με χάλασε από τον συγκεκριμένο δίσκο είναι ότι ο Di Meo μου φαίνεται κάποιες στιγμές σαν να υπερβάλλει εαυτόν και να μην του βγαίνει τόσο καλό το αποτέλεσμα. Θεωρώ ότι στο πρώτο άλμπουμ που η φωνή του ήταν πιο straight edge heavy metal ακουγόταν καλύτερη, ενώ στο συγκεκριμένο άλμπουμ που ακούγεται πιο κοντά στο κλασσικό progressive μοιάζει, σε στιγμές σαν να παλεύει να κρατήσει την νότα που πρέπει. Τέλος πάντων γνώμη μου… Γενικά πάντως πρόκειται για έναν ιδιαίτερα αξιόλογο progressive δίσκο τον οποίον ενδεχομένως και θα ζήλευαν αρκετοί καλλιτέχνες του αντίστοιχου ρεπερτορίου ο οποίος θα σας κάνει να περάσετε καλά. Μπορεί να μην είναι λοιπόν για 10 αλλά ένα…
7/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
[email protected]
