Ok, έστω και λίγο να έχεις ασχοληθεί με την Grindcore/ Death σκηνή, ξέρεις ότι οι Cretin δεν είναι καμιά τυχαία μπάντα. Από το μακρινό Bay Area μας έρχεται μια ακόμα δισκάρα, πιστή στις αξίες και τον δρόμο που χάραξαν τιτάνες, όπως οι Death, Autopsy και (λίγοι) άλλοι. Ο δίσκος ξεκινάει με το “It”, επιθετικά riff, ακόμα πιο επιθετικό drumming και τα φωνητικά της Marissa να προσθέτουν στίχους σε αυτό ωμό ξύλο που θα φας από τα ακουστικά- ηχεία σου. “Ghost Of Teeth And Hair” το κομμάτι αποτελεί ύμνο προς την σκηνή του Bay Area καθώς έχει μαζεμένα όλα τα χαρακτηριστικά της περιοχής, βίαια riff, επικές μελωδίες και μια από τις πιο επικές παύσεις προς το τέλος του κομματιού (δεν κάνω πλάκα, 10/10). “The Beast And The Drowning Bucket”, “Knights Of The Rail”, “We Live In A Cave” και απλά χάνεις κάθε ελπίδα να βρεις να κρυφτείς σε κάποια σπηλιά. Thrash riffs παντού και το κεφάλι σου απλά ξεβιδώνεται από το κοπάνημα και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το τι θα γίνει άμα παίξουν live σε κάποιο μικρό μαγαζί στην Ελλάδα. Για το “Sandwich For The Attic Angel” (ονοματάρα, απλά) και το “Stranger” δεν έχω ευγενικές λέξεις στο λεξιλόγιο μου να εκφράσω αυτό που γίνεται σε αυτά τα δύο κομμάτια. Ανεμοστρόβιλος από ανελέητα riff, solo που σκάνε σαν κεραυνός πάνω σε ότι έχει μείνει όρθιο από όλα τα προηγούμενα κομμάτια και σε αφήνει με ελάχιστα δευτερόλεπτα να πάρεις ανάσα μέχρι να σηκώσει ο Col τις μπαγκέτες του και να ξαναβουτήξεις στα κύματα. Ο δίσκος απλά δεν σταματάει να σε χτυπάει με κομμένες χορδές και σπασμένες μπαγκέτες… και κάπου εκεί σκάει το “Mr. Fryer, The Janitor Guy”, και κάπου εκεί αναθεωρείς ότι πιστεύεις για το grindcore εν έτη 2015. “Mary Is Coming”, “Honey And Venom”, “Freakery”, οι τίτλοι που ακολουθούν, πρόκειται για κομμάτια που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν να μην χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. “They Buried The Lunch Box” ίσως το μόνο κομμάτι σε όλο που δεν θα καταλάβεις πότε τελείωσε μόνο και μόνο επειδή κλέβουν την παράσταση όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Και πάλι όμως πρόκειται για πολύ δυνατό κομμάτι αρκεί να το ακούσεις μόνο του. Αμέσως μετά σε χτυπάνε 37” ωμής βίας και παράνοιας με το “Husband” που εμπιστέψου με, θα ξαναγυρίσεις να το ακούσεις! Τέλος, ο δίσκος μας αποχαιρετά ακριβώς όπως περίμενα να το κάνει. Μια αγκαλιά στα δόντια σου από την μπότα της Marissa, με soundtrack της ρομαντικής στιγμής, τα riffs, οι μπασογραμμές και τα solo του “How To Ruin Your Life In Three Days”. Πραγματικά, σπάνια το λέω αυτό, αλλά πρόκειται για έναν από τους δίσκους που ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις.
8.5/10
Διονύσης Κλόκας
