Οι dark/post rockers Crippled Black Phoenix ξεκίνησαν την πορεία τους το 2004 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει τρία live albums, πέντε EPs και εφτά full-length albums. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το όγδοο full-length με τον τίτλο “Ellengæst” μέσω της δισκογραφικής Season Of Mist.
Ο δίσκος αποτελείται από οχτώ κομμάτια που η διάρκειά τους παίζει μεταξύ του ενός και έντεκα λεπτών. Σε αυτόν το δίσκο η σύνθεση των μελών έχει ως εξής: Justin Greaves σε κιθάρες/τύμπανα/μπάσο, Belinda Kordic σε φωνητικά και κρουστά, Helen Stanley σε πιάνο/synthesizers/τρομπέτα και Andy Taylor στις κιθάρες.
Φιλικές συμμετοχές στα φωνητικά είναι οι Vincent Cavanagh (Anathema) στο “House Of Fools” και στο “Lost”, Kristian “Gaahl” Espedal (Gaahls Wyrd) στο “In The Night”, Ryan Patterson (session μπασίστας στις περιοδείες της μπάντας) και Suzie Stapleton στο “Cry Of Love”, Jonathan Hultén (Tribulation) στο “The Invisible Past” και τέλος Suzie Stapleton στο “She’s In Parties” στις κιθάρες.
Προχωράμε σιγά σιγά στο θέμα μας. Στην αναζήτηση που έκανα για την μπάντα βρήκα και τη γνώμη αγαπητού συναδέλφου για το “Horrific Honorifics”, το πέμπτο ΕΡ τους και για το “Greate Escape”, το έβδομο full-length τους. Θα συμφωνήσω μαζί του μόνο στο ότι θυμίζουν λίγο από Pink Floyd. Στα υπόλοιπα δεν μπορώ να πω ότι θα τον ακολουθήσω. Προσωπικά, βρίσκω ενδιαφέροντες τους δίσκους τους παρόλο που είναι η πρώτη φορά που τους ακούω.
Η μελαγχολία που βγάζουν με κέρδισε. Για να καταλάβετε τι εννοώ, το ύφος του δίσκου ταιριάζει άνετα σε δύο πολύ γνωστούς «κόκκινους» αθηναϊκούς rock ραδιοφωνικούς σταθμούς. Όσες φορές έχω ακούσει τις εκπομπές τους, τα κομμάτια που βάζουν είναι στην πλειοψηφία τους ανάλογα του “Ellengæst” για αυτό και μετά από λίγη ώρα απλά αλλάζω σταθμό. Εν προκειμένω όμως, ήθελα να συνεχίσω την ακρόαση μέχρι το τέλος. Επίσης, όσοι έχετε δει τη σειρά “Dark” στο Netflix, ξέρετε ότι προς το τέλος των επεισοδίων βάζουν και από ένα τραγούδι. Το album αυτό λοιπόν, θα ήταν ταμάμ για τη σειρά.
Το ενδιαφέρον μου ενισχύθηκε από τα αποσπάσματα κάποιου διαλόγου (παρμένα ίσως από κάποια ταινία/εκπομπή/μαγνητοφωνημένη επίσκεψη σε ψυχολόγο, κάτι τέτοιο τέλος πάντων) που λειτουργούν σαν εισαγωγές των κομματιών. Σίγουρα όμως είναι μια κοπέλα που μιλάει με έναν κύριο για την μητέρα της. Πέρα από αυτά, το “Lost” έχει ως εισαγωγή τον λατρεμένο ήχο του βαν του παγωτατζή και μετά ακολουθεί μια ομιλία με παράσιτα. Δεν βρήκα κάτι που να λέει από που προέρχονται αυτά τα μέρη οπότε δεν μπορώ να βοηθήσω παραπάνω. Μου δίνουν την αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια και με κέντρισε απίστευτα.
Έχει γίνει αξιόλογη προσπάθεια. Μπορεί να είναι αρκετά μεγάλα κομμάτια, δεν είναι όμως κουραστικά. Για να είμαι ειλικρινής, αν η μελωδία ήταν μόνη της, θα ήταν ό,τι πιο βαρετό έχω ακούσει. Έρχονται τα φωνητικά όμως και την τραβούν για τα καλά προς τα πάνω. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που λάτρεψα έτσι φωνητικά.
Η μόνη μου ένσταση είναι το εναρκτήριο κομμάτι. Πολύ περίεργο για αρχή το “House Of Fools”. Το μόνο που άκουγα, ειδικά τα πρώτα λεπτά, ήταν μια φασαρία από γρατζουνίσματα. Στην πορεία έστρωσε λίγο αλλά ήταν αδύνατο να ξεχάσω το ξεκίνημα του. Άλλοι μπορεί να είναι εντάξει με αυτό, εγώ όμως όχι.
Για να ολοκληρώνουμε, μου έχει αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία μου άρεσε, από την άλλη κάτι με χαλάει. Πέρα από το προαναφερθέν κομμάτι δηλαδή. Είναι από αυτές τις στιγμές που δε σου αρέσει κάτι αλλά δεν μπορείς να εξηγήσεις γιατί ή τι άλλο δεν σου αρέσει. Αξίζει έστω και μια ακρόαση πάντως.
6,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina@gmail.com
