And now for something completely different. Και για την ακρίβεια, αν ψάχνετε κριτικές που να αφορούν αποκλειστικά το metal, κλείστε αυτήν την καρτέλα και προχωρήστε στην επόμενη κριτική. Ξέρω ότι υπάρχουν ανάμεσά μας μεταλλάδες που ψάχνονται και σε διαφορετικά ακούσματα αλλά καταλαβαίνω ότι αυτό το zine αφορά πρωτίστως τη metal μουσική, οπότε λογικό να υπάρχουν οι όποιες ενστάσεις.
Ας μπούμε όμως στο ψητό για όσους έμειναν να διαβάσουν αυτό το κείμενο. Ναι, ΟΚ, υπάρχουν κιθάρες αλλά η δομή της μουσικής αυτού του album και του συγκροτήματος απέχουν μίλια από ένα τυπικό metal album με κιθάρες που έχουμε στο μυαλό μας. Κι εκτός από αυτό, βλέπουν όσους υποστηρίζουν το moto “less is more” και γελάνε στα μούτρα τους. Εδώ υπάρχει πληθώρα σε μουσικά είδη, σε μουσικά όργανα, σε μουσικές τεχνικές αλλά και σε γλώσσες στο στιχουργικό κομμάτι, καθώς πέρα από τα αγγλικά, υπάρχουν και λατινικά και ουαλικά. Η βάση του δίσκου είναι το neofolk, το οποίο συνοδεύεται και αναμειγνύεται με avant-garde ηχοτόπια, ambient περάσματα και doom κλιμακώσεις.
Προσθέστε και το γεγονός ότι στα όργανα περιλαμβάνονται, πέρα από τις κιθάρες, τσέλο, κρουστά, ψαλτήρι μεταξύ άλλων, καθώς και μπόλικα sample effects. Κι αν κουραστήκατε από τη μεγάλη περιγραφή, η ακρόαση του δίσκου είναι εξίσου κουραστική. Ο δίσκος είχε τα φόντα να προκύψει εξαιρετικός αλλά μοιάζει να φτιάχτηκε λίγο βιαστικά. Και αυτό μάλλον έχει εξήγηση, καθώς το album γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με σκοπό να αναμείξει διάφορες τεχνικές από τις περιόδου του μεσαίωνα και της αναγέννησης, όμως η ηχογράφηση έγινε ζωντανά στο studio, κάτι που φέρνει αναπόφευκτα αυτοσχεδιασμούς αλλά αφαιρεί τη δυνατότητα της επεξεργασίας και των δεύτερων σκέψεων για μαζέματα και μπαλώματα των συνθέσεων.
Κι εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του δίσκου. Αυτή ακριβώς η έλλειψη επεξεργασίας τον καθιστά σχεδόν καθόλου συνεκτικό, και με τόσο μεγάλα ποσοστά ανάμειξης μουσικών και διαφόρων τεχνικών, κουράζει πολύ στην ακρόαση. Φαίνεται ότι υπάρχουν σημεία στο δίσκο που θα μπορούσαν να δείχνουν ονειρικά και υπέροχα αλλά το τελικό αποτέλεσμα χωλαίνει, καθώς δεν έχει δέσει σχεδόν καθόλου. Και είναι πολύ κρίμα, επειδή δείχνουν ότι έχουν τα προσόντα για να φτιάξουν κάτι ξεχωριστό αλλά αποτυγχάνουν παταγωδώς για άλλους λόγους. Κι επειδή κάποιοι μπορεί να υποθέσετε ότι μπορεί απλά να κουράστηκα από τη μεγάλη διάρκειά του, να σας ενημερώσω ότι ο δίσκος διαρκεί σαράντα τρία λεπτά.
4/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
