Επιτέλους, ένα καλό album κλασικού heavy metal. Με τα solos του, τις μελωδίες του και τα επικά χορωδιακά μέρη του. Δηλαδή, όλα τα στοιχεία που εκτιμώ σε αυτή την μουσική σε απαρτία εδώ. Οι Δανοί Defecto σχηματίστηκαν πριν δέκα χρόνια, έχουν βγάλει δύο δίσκους και έχουν ανοίξει ονόματα όπως οι Rammstein και οι Metallica. Με τους τελευταίους τους συνδέει και κάτι άλλο, καθώς η μπάντα είναι παλιά γνώριμη με τον κύριο Flemming Rasmussen.
Οι πληροφορίες που κατάφερα να συγκεντρώσω για το αν ο τελευταίος έχει βάλει το χέρι του στην τρελογκαζιάρικη παραγωγή του “Duality” ή όχι είναι ελλιπείς. Σε αντίθεση με το περιεχόμενο του δίσκου. Αυτό που ακούς είναι μια επιτυχημένη ενσάρκωση του κλασικού heavy metal, πιστή ή όχι δεν έχει σημασία, πάντως εξόχως δουλεμένη και υψηλού επιπέδου. Αυθεντική. Δεν είναι τόσο τα riffs, η φωνή και οι συνθέσεις τους εκείνα που κάνουν το “Duality” φανταστικό δίσκο (που κι αυτά είναι άψογα), όσο η επιτυχημένη τους διείσδυση στη σφαίρα των θεμελιωδών γνωρισμάτων που έμελλε να στιγματίσουν και μετά να χαρακτηρίσουν αυτή τη μουσική κατά την εκκίνηση της περιπετειώδους ζωής της.
Κι αυτό προφανώς δεν είναι καθόλου εύκολο αν σκεφτεί κανείς τους (δικαίως) μυθοποιημένους υπερήρωες τους οποίους καλούνται να διαδεχθούν. Νομίζω ότι η υπεροχή τους σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές τους, έγκειται στο ότι το “Duality” δεν περιέχει απλώς καλή μουσική αλλά μία ολοκληρωμένη άποψη για το τι ακριβώς σημαίνει να παίρνεις τον ακροατή από το σημείο Α και να τον οδηγείς στο σημείο Ζ χωρίς να τον αφήνεις να πάρει τα αυτιά του από πάνω σου σε όλη τη διαδρομή.
Κι αυτό γίνεται με έναν έμφυτο τρόπο, που σε ψαρώνει ακόμα και στις θεωρητικά πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου, μέσω μίας εγγενούς ακτινοβολίας που τις αναβαθμίζει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δεν είναι δίκαιο που κάποιοι απλώς το έχουν ενώ άλλοι ζορίζονται απερίγραπτα για να αποδείξουν την αξία τους, αλλά είναι αυτό που είναι.
Εξαιρετική κλασσική heavy metal/hard rock φωνή, χωρίς εκνευριστικά παλαιικά high pitched ξεσπάσματα, αμερικάνικο hard rock (“Paradigm Of Deceit”) και power metal στοιχεία, τα οποία βέβαια οι μισές power metal μπάντες που αποθεώνονται σήμερα δεν θα έγραφαν ούτε με την συνεισφορά θείας φώτισης (“Rise”). Μόνη ένσταση αποτελούν ορισμένα ακραία φωνητικά, που καλό ήταν να μην υπήρχαν.
Ο δίσκος θα ήταν εξίσου καλός χωρίς αυτά, αν όχι καλύτερος. Δεν είναι άσχημα γενικότερα, απλά δεν κολλάνε, στο δικό μου αυτί τουλάχιστον, με το υπόλοιπο, ομολογουμένως, εξαιρετικό σύνολο. Σε αντίθεση με τα ορχηστρικά μέρη, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί με φειδώ και πραγματικά απογειώνουν το αποτέλεσμα.
Το “Duality” είναι ένας εξαιρετικά καλοφτιαγμένος δίσκος σε όλα τα επίπεδα. Σαφώς και ο τροχός έχει ανακαλυφθεί αιώνες τώρα, αλλά μια στο τόσο κάποιος θα φτιάξει ένα 350 Ζ για να μας θυμίσει ότι καμιά φορά, είναι ακόμα και σήμερα εντυπωσιακό να τον βλέπεις να κυλάει.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
