Οι Γάλλοι Lonewolf αποτελούν τον ορισμό αυτού που ονομάζουμε cult μπάντα. Επί εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια (συμπεριλαμβανόμενης και της πενταετίας 1992–1996 όπου κυκλοφόρησαν δυο demos και ένα single) και επί δέκα ολόκληρα albums συνεχίζουν να παίζουν αυτά που γουστάρουν αδιαφορώντας για μόδες και εξέλιξη.
Τευτονικό metal, αν και Γάλλοι, με ιδιαίτερη αγάπη στους Running Wild και τα φωνητικά του Jens Börner να θυμίζουν αυτά του Chris Boltendahl των Grave Digger. Με τα πάνω τους “Made In Hell” (2008) και “The Dark Crusade” (2009), τα πολύ κάτω τους “Army Of The Damned” (2012) και με αλλαγές στη σύνθεσή τους, συνεχίζουν απτόητοι.
Τα ίδια ακριβώς πράγματα συνεχίζουν να κάνουν και στο “Division Hades” με τα ίδια κολλήματα με τους Running Wild, την ίδια στιχουργικά θεματολογία για την ενότητα του metal, μάχες, φανταστικές ιστορίες και ταξίδια στην κόλαση μετ’ επιστροφής. Όλα μα όλα όσα τυχόν γνωρίζετε από προηγούμενα albums των Lonewolf, θα τα βρείτε κι εδώ.
O δίσκος αποτελείται από δέκα συνθέσεις με τη διάρκεια του να αγγίζει τα πενήντα ένα λεπτά. Η παραγωγή του έχει γίνει από την ίδια την μπάντα στο Microclimat Studio, οι ηχογραφήσεις έγιναν υπό τον Xavier Sindt στη Γαλλία ενώ τη μίξη και το mastering επιμελήθηκε ο Charles Greywolf στο Studio Greywolf στη Γερμανία. Το δε κλασικό Lonewolf εξώφυλλο είναι δημιουργία του Péter Sallai της Mortpaintgraphics.
Το ζήτημα λοιπόν είναι, παρόλα τα κολλήματα και τα κλισέ, τι λένε τα τραγούδια των Lonewolf εν έτει 2020. Ε λοιπόν, μετά από τόσα ακούσματα μπορώ να πω ότι το “Division Hades” είναι ο καλύτερος δίσκος των Γάλλων από το “The Dark Crusade” και έπειτα τόσο ηχητικά όσο και σε ποιότητα τραγουδιών. Με εξαίρεση το εννιάλεπτο “Drowned In Black” που κλείνει ο δίσκος το οποίο με κούρασε, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι εξαιρετικά και άκρως πωρωτικά.
Ποικιλία ρυθμών και ταχυτήτων, έντονα επικό ύφος, ο Jens Börner στην καλύτερη φόρμα του εδώ και χρόνια, καταιγισμός από riffs και solos, βομβαρδισμός από το rhythm section και τίγκα συναυλιακά refrains είναι όλα όσα προσφέρουν αφειδώς οι Lonewolf. Highlights για μένα τα “Alive”, “Manilla Shark” (αφιερωμένο στον Mark “The Shark” Shelton των Manilla Road), “The Fallen Angel” και “Lackeys Of Fear”.
Ένα κάποιος μου έλεγε ότι θα μου άρεσε τόσο πολύ δίσκος των Lonewolf μετά από τόσα χρόνια μάλλον θα τον κορόιδευα αλλά είναι πραγματικότητα. Όσοι γνωρίζετε τους Lonewolf θα πω απλά ορμάτε. Όσοι επίσης γουστάρετε τευτονικό ήχο, Running Wild και Grave Digger στα καλά τους, το “Division Hades” είναι για εσάς. Όσοι τους αγνοούσατε μέχρι σήμερα ας γίνει το συγκεκριμένο album αφορμή να γνωρίσετε τη μπάντα. Για όσους τέλος δεν γουστάρατε ποτέ, όχι ούτε αυτός ο δίσκος θα σας αλλάξει γνώμη. Hail Hellenic Warriors!
8/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
