Δεύτερο άλμπουμ για τους Αμερικανούς Power Theory που δυστυχώς δε ξεφεύγει από τη μετριότητα.. Τυπικό Αμερικάνικο metal στις επιταγές των priest, των πρώιμων Savatage και Metal Church. Με μια επικότητα αλά Manilla Road και μια thrash επικάλυψη στυλ Overkill. Μέτρια πράγματα γενικά, με λίγες εξάρσεις. Κομμάτια που συνήθως γράφονται στον αυτόματο και εδώ αποδίδονται κιόλας χωρίς νεύρο και διάθεση. Αν δηλαδή κυκλοφορούσε στην εποχή που αποδίδει μνεία, θα πέρναγε παντελώς απαρατήρητο. Οι γρήγορες στιγμές τους σου κάνουνε κάτι, περισσότερο αφυπνίζοντας το μεταλλικό σου υποσυνείδητο που σε οδηγεί ανεπαίσθητα σε headbanging. Ο τραγουδιστής φέρνει κάτι ανάμεσα σε Halford – στα χαμηλά του – και David Wayne, με καλές ερμηνείες αλλά δεν τον βοηθάνε καθόλου τα κομμάτια. Εν τέλει δεν μου άφησε κάτι αξιοσημείωτο, ούτε καν την διάθεση για μια δεύτερη ακρόαση.
5/10
Γιώργος Τσινάνης
