Αν έπρεπε να περιγράψω το ύφος των Βαυαρών Deathronation σε μερικές γραμμές, θα απαντούσε με την απλή φράση «Death εποχής “Leprosy”». Πραγματικά το “Hallow the Dead” δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από την προηγούμενη φράση. Με βασικότερη ομοιότητα τα χαρακτηριστικά γρυλιστά Schuldiner φωνητικά που ακούγονται ολόιδια και τον ήχο στις κιθάρες και με τα υπόλοιπα ν’ ακολουθούν από κοντά, η ακρόαση του δίσκου με έκανε να νιώσω λες και μπήκα σε χρονοδίνη που με πήγε πίσω στο 1988 και να ανακαλύπτω το ακυκλοφόρητο αδερφάκι των “Leprosy” και “Spiritual Healing”. Ως φίλο της μουσικής των Death, αυτή η εξέλιξη δεν με χάλασε καθόλου καθώς είναι τέτοια η ομοιότητα που ίσα ίσα με πορώνει η φάση. ως φίλο της metal μουσικής όμως με απογοητεύει κάπως στο γεγονός ότι αντί να κοιτάξουν να φτιάξουν κάτι δικό τους που να εκφράζει τις προσωπικότητές τους και να έχει κάποιο βαθμό πρωτοτυπίας, προτίμησαν να ακολουθήσουν το ασφαλές μονοπάτι της αντιγραφής, το οποίο είναι μεν γλυκό αλλά σε βάθος χρόνου δεν οδηγεί πουθενά, σκληρό μάθημα-πάθημα που νιώσαν στο πετσί τους εκατοντάδες μπάντες. Αυτό είναι βέβαια και το μοναδικό αρνητικό της φάσης το οποίο πηγαίνει πολύ πίσω στο μυαλό μου όταν παίζουν κομματάρες όπως το “Spiritual Relief” και το “Realm Of Shadows” που με κάνουν να θέλω να τα σπάσω όλα. Συνοψίζοντας λοιπόν, ο δίσκος είναι απαραίτητος για τους οπαδούς του death και των Death (εκτός ίσως από εκείνους τους φανατικούς που θα το θεωρήσουν ιεροσυλία), και είναι φυσικά προτεινόμενο και σε όλους τους φίλους των ακραίων ακουσμάτων.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
nick@greekrebels.gr
