Το “Extinct Instinct” είναι το τρίτο full-length album των Threshold. Οι Threshold είναι Progressive Metal μπάντα από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το συγκεκριμένο album έκανε την εμφάνισή του στα ράφια των δισκοπολίων το 1997 και φέτος ξανακυκλοφόρησε από τη Nuclear Blast. Στα του δίσκου τώρα. Για να είμαι ειλικρινής μου έκανε τρομερή εντύπωση η μουσική και ο τρόπος που αυτός ο δίσκος είναι “progressive”. Έχοντας το αυτί μου συνηθίσει τις συνεχείς αλλαγές στο ρυθμό, το τέμπο καθώς και την τεχνική τελειότητα στις κιθάρες, τα ντραμς, το μπάσο και τα πλήκτρα λόγω ακουσμάτων που έχω από μπάντες όπως οι Dream Theater, οι Threshold, με έναν τρομερό τρόπο μου τάραξαν τα νερά και μου άλλαξαν τα δεδομένα. Ο δίσκος περιλαμβάνει 14 τραγούδια. Το πρώτο κομμάτι, το “Exposed” μας εισάγει πολύ δυναμικά και πιστεύω πως δικαίως μπήκε και πρώτο στο δίσκο. Με ξετρέλανε από άποψη μουσικής, ωστόσο πιστεύω πως η φωνή το μείωνε σε κάποια στιγμή, όχι από τεχνική άποψη αλλά από πλευρά μονοτονίας. Γενικά ο Damian Wilson (που τραγουδάει στο συγκεκριμένο δίσκο), δεν ξέφευγε πολύ από το μοτίβο των κομματιών , κάτι που με έκανε να δυσανασχετήσω σε μερικά σημεία, αλλά και πάλι κατά τη γνώμη μου η μουσική συμπλήρωνε αυτά τα κενά, ενώ οι δεύτερες φωνές που έχουν τοποθετηθεί στο βάθος νομίζω πως κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να κάνουν την ατμόσφαιρα του δίσκου ακόμα καλύτερη. Αξιοθαύμαστα ήταν τα πλήκτρα τα οποία ανέβαζαν την ατμόσφαιρα κι άλλα επίπεδα πιο πάνω στα κομμάτια, δίνοντας “βάθος” στον ήχο. Ενώ οι κιθάρες δεν ήταν υπερβολικές , με σόλο μελωδικά, ικανά να “τραγουδηθούν” και τα ντραμς συνοδευτικά, χωρίς να σολάρουν σε στιγμές που δεν χρειαζόταν. Συνοπτικά πρόκειται δηλαδή για έναν progressive δίσκο που πιστεύω πως θα ακούσουν με ευκολία και αυτοί που δεν αντέχουν το συγκεκριμένο μουσικό ρεύμα. Κομμάτια του δίσκου όπως το δεκάλεπτο “Eat the Unicorn” με έστησαν στον τοίχο με τις εναλλαγές τους, αφού από εκεί που με βάλανε σε διαδικασία να χτυπιέμαι, ξαφνικά το κομμάτι σε οδηγούσε σε μια πανέμορφη ορχηστρική μπαλάντα και μέσα σε δευτερόλεπτα αρχίζουν και σολάρουν τα πλήκτρα με ανατολίτικο ύφος. Αδύναμα σημεία του album, κατά την άποψή μου, οι μπαλάντες. Και όχι επειδή έχω κάποιο συγκεκριμένο θέμα με το είδος και βγάζω το άχτι μου, απλά είναι αρκετές μέσα στο δίσκο, και ο τρόπος που μπήκαν – όσων αφορά τη σειρά – δεν σ’ αφήνει να μπεις σε κάποια συγκεκριμένη ψυχική διάθεση. Ο δίσκος σε περνάει από την πιο αργή μπαλάντα στο πιο metal riff του επόμενου κομματιού και με κάνει να πιστεύω πως άμα έπαιζα το album σε «τυχαία σειρά» θα με έκανε να το λατρέψω διπλά.
8/10
Ντένια Παλαιολόγου
