Νέος δίσκος για τους Σουηδούς thrashers με την καταπληκτική τραγουδίστρια που σπάει κόκκαλα με την φωνή της. Σίγουρα οι διαφορές σε σχέση με τον προκάτοχο του που πάλι είχα κάνει κριτική οπότε μπορώ να ξέρω ακριβώς την εξέλιξη της μπάντας δεν είναι πολλές αλλά είναι βασικές. Στο πρώτο δίσκο τα κομμάτια δεν σου αποτυπωνόταν στο μυαλό πράγμα που έκανε την κυκλοφορία της μιας ή των λίγων ακροάσεων. Αυτό τώρα αλλάζει εντελώς με αποτέλεσμα τα περισσότερα κομμάτια να σου μένουν και αυτό γιατί το πιο κορυφαίο σε έναν τέτοιο δίσκο που για να ακουστεί ενδιαφέρον πρέπει να σου δίνει κάτι το διαφορετικό σε σχέση με τα κλασσικά δρώμενα. Αυτό που μου θύμισε απευθείας ήταν το Antichrist των θεών του thrash Destruction. To πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχουν δέσει αρμονικά η τεχνική με την δύναμη που βγάζει ένα τέτοιο άλμπουμ πράγμα που άλλωτε είναι εύκολο άλλοτε δύσκολο, άλλοτε σου κάθετε και άλλωτε όχι. Εδώ οι Decadence τα κατάφεραν περίφημα και η Metallic Kitty στα φωνητικά τα σπάει κυριολεκτικότατα. Δύσκολα θα καταλάβεις ότι είναι καταρχάς γυναίκα αλλά μόλις το συνειδητοποιήσεις τότε είναι που τρελένεσαι αλλά με την καλή έννοια. Αξίζει να του δώσετε βάση γιατί είναι αρκετά καλός δίσκος
8/10
Θοδωρής Μακρής
