Progressive death metal έχει σήμερα το μενού και μάλιστα από τη Φινλανδία, μια χώρα που σε ό,τι αφορά το είδος, ειδικεύεται στον old-school ήχο και σε μπάντες που δεν μπαίνουν σε καλούπια. Έτσι και οι Denominate στέκονται μόνοι τους, αφού progressive death metal μπάντα σε αυτή τη χώρα δε συναντάς συχνά. Δημιουργήθηκαν το 2009 ως Encrypted πριν αλλάξουν στο σημερινό τους όνομα το 2015 και κυκλοφορήσουν δύο δίσκους μαζί με αυτόν.
Δυστυχώς πάντως, παρ’ όλο το ελπιδοφόρο ξεκίνημα, ο δίσκος δεν κατάφερε να με κερδίσει. Ο λόγος; Όπως και οι περισσότερες κυκλοφορίες κάτω από την ταμπέλα progressive έτσι και το “Isochron” επικεντρώνεται πιο πολύ στην ατμόσφαιρα παρά στην ουσία και το αποτέλεσμα είναι να χάνει τη μπάλα πάρα πολύ γρήγορα. Καταρχάς, η μπάντα ισχυρίζεται ότι παίζει death metal. Και λέω ισχυρίζεται επειδή μόνο αυτό δεν παίζει. Λείπει το ξέσπασμα από τα τραγούδια, τα riffs και ο όγκος έχουν πάει περίπατο. Και τι metal θα παίξεις άμα έχεις περιορίσει τα riffs σε μια γωνία;
Έχουν θυσιάσει τα πάντα για χάρη της ατμόσφαιρας και αυτό ειδικά σε έναν ακραίο δίσκο είναι ο νούμερο ένα τρόπος για να τον καταστρέψεις. Ας θυμηθούμε άλλους δίσκους του ιδιώματος, το “The Sound Of Perseverance” για παράδειγμα, έχει μελωδία, καθαρό ήχο, τεχνική στο Θεό, ατμόσφαιρα, πάνω από όλα όμως έχει τραγούδια τα οποία μπορούν να σου προκαλέσουν αυχενικό από το κοπάνημα.
Επειδή αν αποκαλείς τον εαυτό σου μεταλλά και δεν έχεις πάει να διαλύσεις το σπίτι σου με κομμάτια όπως τα “Scavenger Of Human Sorrow” και “To Forgive Is To Suffer”, τότε κάνεις κάτι λάθος. Αυτό εδώ μετά βίας κατάφερε να με κάνει να κοπανήσω το χέρι μου στο ποντίκι για να πατήσω παύση μπας και ακούσω κάναν άλλο δίσκο της προκοπής.
Δεν μπορείς καλώς ή κακώς να παίξεις ακραίο metal όταν λείπει από τη μουσική σου η επιθετικότητα και έχεις επικεντρωθεί στην ατμόσφαιρα. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να δώσουν στην κιθάρα πρωταγωνιστικό ρόλο και να περιορίσουν τα πλήκτρα, αν όχι να τα εξαλείψουν και, γιατί όχι στην τελική, να παίξουν περισσότερα blast beats. Death metal είναι στο κάτω-κάτω της γραφής, όχι η μελωδία της ευτυχίας. Δε θα κάνουμε αμάν για να ακούσουμε λίγο blast beat.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
