Αισίως φτάνουμε στην τέταρτη δισκογραφική δουλειά των “δικών” μας Desert Near The End. Μια μπάντα που έχει αποδείξει πλέον την αξίας της, μιας και κλείνει 10 χρόνια ύπαρξης, με πολλά support σε μεγάλες μπάντες του εξωτερικού αλλά και εμφανίσεις στο εξωτερικό. Εκ πρώτης όψεως δε μπορείς να μην προσέξεις το εξαιρετικό εξώφυλλο δια χειρός Γιάννη Νάκου (Evergrey, The Crown, Acid Death).
Ο δίσκος ονομάζεται “Of Fire and Stars”, αποτελεί τον διάδοχο του προ τριετίας “Theater Of War” και δεν ξέρω περί αστεριών, αλλά την φωτιά και το πάθος τους για τη μουσική τους τα νοιώθεις απ’ το πρώτο κιόλας κομμάτι δυναμίτη “A World Beyond”. Οι επιρροές από Iced Earth είναι εμφανείς κυρίως στα φωνητικά, καθαρά και μη, αλλά αυτό δεν με χαλάει καθόλου μιας και μελωδίες και ρεφρέν είναι άκρως εθιστικά. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και τα επόμενα δυο κομμάτια. Το “The Call Of The Stars” με λίγο περισσότερα καθαρά φωνητικά, που θα τα ήθελα λίγο πιο “μπροστά” και όχι θαμμένα πίσω απ’ τα brutal. Το δε “Light Long Dead” είναι το πιο αδιάφορο μέχρι στιγμής με πολύ μέτριο έως κακό ρεφρέν και τις κιθάρες απλά να παίζουν το ίδιο απ’ την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να ξεχωρίσει κάτι ιδιαίτερο. Κάτι μου λέει πως και μέχρι τη μέση του “Across The Desert” ακούω τον ίδιο ρυθμό απ’ το προηγούμενο κομμάτι αλλά ευτυχώς αυτό αλλάζει από εκεί και μετά με ένα δυνατό riff συνοδευόμενο με breakdown από τον drummer. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως στιχουργικά πραγματεύονται το καλό και το κακό της ανθρωπότητας μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά και πως αυτό δημιουργήθηκε και επηρεάστηκε από την φωτιά και τα άστρα.
Στη μέση του δίσκου έχουμε το πιο αργό και doom σε σημεία “Earth And Water” με το πολύ όμορφο solo στην κιθάρα. Απ’ τις καλύτερες στιγμές του δίσκου μαζί με το εναρκτήριο κομμάτι. Δυστυχώς, στο “The Highest Hill” αρχίζει να κουράζει ο δίσκος λόγο της μάλλον πολύ μεγάλης ομοιομορφίας του και του ότι ελάχιστες συνθέσεις ξεχωρίζουν μέχρι τώρα. Αυτή την άποψη δεν την άλλαξα ούτε με τη προσπάθεια για κάτι διαφορετικό στο “Throne Of Martyrdom” όπου έχουμε ένα ακουστικό πέρασμα που θύμισε όμορφες στιγμές από Blind Guardian. Στα δυο τελευταία τραγούδια τα thrash στοιχεία είναι ακόμα περισσότερο εμφανή. Το “The Final Frontier” πέρασε και δεν άγγιξε. Αντίθετα με το ομώνυμο του δίσκου να κλείνουν, μας αφήνουν με την υπόσχεση μιας ίσως καλύτερης δουλειάς μελλοντικά.
Ενώ το “Of Fire and Stars” ξεκίνησε με τις καλύτερες υποσχέσεις, δυστυχώς, δεν εκπλήρωσε τα standard που είχα εξαρχής από τους Desert Near The End. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία να ακούσετε τη νέα τους δουλειά μιας και πιστεύω πως είναι απ’ τις εγχώριες μπάντες που αξίζουν προσοχής και αναγνώρισης.
6/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]